حسن بن موسی خشّاب راوی شیعی قرن دوم و سوم است. او با اینکه از اصحاب امام عسکری (علیه السلام) به شمار می‌آید؛ اما مستقیماً از آن حضرت روایت نکرده است. بیشتر روایات او فقهی است و به صورت باواسطه از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است.

کنیه او ابومحمد است و در اسناد روایات غالباً با نام حسن بن موسی و در برخی روایات با لقب خشّاب آمده که ظاهراً ناظر به شغل چوب‌فروشی خود یا خاندانش است.

احمد بن عبدالرضا، مهذب الدین بصری دمامینی حیدرآبادی (درگذشته پس از ۱۰۸۵ق)، محدث و عالم امامی قرن یازدهم هجری که احادیث فراوانی را از حفظ داشته است. وی از بیشتر علوم و فنون روزگار خویش بهره‌مند بوده و در سفر به شهرهای مختلف اسلامی، کتاب‌ها و رساله‌هایی در هر باب نوشته است.

احمد بن علی بن محمد بن احمد ابن عباس بن نوح، معروف به ابن نوح سیرافی محدث، رجال‌شناس و فقیه امامی قرن‌های ۴ و ۵ق بود.

ابوغالب زراری، ابن قولویه قمی و ابن داوود قمی از مشایخ وی بودند. همچنین احمد بن علی نجاشی از شاگردان او بوده و شیخ طوسی به واسطه از حسین بن ابراهیم قمی از او روایت کرده است. اخبار الوکلاء الاربعة و التعقیب و التعفیر از جملۀ آثار او بوده است.

علت انتساب وی به سیراف (از شهرهای بوشهر) همچون دیگر جزئیات زندگی وی روشن نیست؛ ولی در منابع تصریح شده که در بصره اقامت داشته است.

جمال‌الدین یوسف بن حاتَم شامی مشغری عامِلی از عالمان شیعه قرن هفتم هجری قمری است. از تولد و وفات او اطلاعی در دست نیست. بنابر آنچه در مقدمه کتاب الدر النظیم آمده، وی را این‌گونه نامیده‌اند: الشیخ جمال‌الدین یوسف بن حاتم بن فوز بن مهنّد الشامی المَشْغَری العاملی. لقب مشغری عاملی اشاره به زادگاه او در روستای مَشغَر در منطقه جبل‌عامل دارد.

مشایخ و اساتید

محقق حلی؛ شیخ حر عاملی به این مسئله در امل الآمل تصریح کرده است.

یحیی بن سعید حلی صاحب کتاب الجامع فی الفقه.

محمد بن عبدالملک تَبّان، از متکلمان شیعی قرن چهارم و پنجم قمری است. کنیه او ابوعبداللّه و نام جدّش محمد تبّان بوده است. تَبّان به معنای کاه‌فروش است. بدون تشدید نام، مکانی در واسط، و با ضم تاء و بدون تشدید باء منسوب به تُبان، روستایی در سُونَج از ناحیة خُزار در ماوراءالنهر است در وجه تسمیه او، احتمال دو مورد اول بیشتر است.

از تاریخ تولد و جزئیات زندگانی تبّان اطلاع چندانی در دست نیست؛ او در ۴۱۹ق درگذشت.

تبان نخست معتزلی مذهب بود و سپس به تشیع گروید، با این‌همه درباره او گفته‌اند که ثبات رأی چندانی نداشته است.

محمدتقی شوشتری فرزند شیخ محمدکاظم شوشتری حدود ۱۳۲۰ق در نجف متولد شد. آقا بزرگ تهرانی، در کتاب نقباء البشر سال تولد شوشتری را ۱۳۲۱ق ذکر می‌کند. او در سال ۱۳۱۴ش، برای مخالفت با کشف حجاب، به عتبات مهاجرت کرد و در حوزه‌های علمیه نجف و کربلا ادامه تحصیل داد.

ابوالحسن جمال‌الدین (یا کمال‌الدین) علی بن سلیمان ستراوی بحرانی، مشهور به ابوالحسن بحرانی، فیلسوف، متکلم و محدث شیعه قرن هفتم هجری قمری است. او شاگرد ابن سعاده بوده است. از مشهورترین آثار وی می‌توان مفتاح الخیر را نام برد. از سرگذشت وی آگاهی چندانی در دست نیست؛ اما از شهرتش پیداست که اهل ستره بحرین بوده و احتمالاً در همانجا به تحصیل دانش پرداخته است.

ابْنحَمْزه، شریف حسن بن حمزه بن علی طبری مرعشی (درگذشت ۳۵۸ق/۹۶۹م)، فقیه و محدث امامی سده چهارم قمری بوده است. او برای فراگیری علوم اسلامی به شهرهای قم، ری، مکه و کوفه رفت و از محضر بزرگانی چون احمد بن ادریس قمی و ابوغانم اسماعیل بن عبدالرحمان حارثی بهره‌مند شد، شیخ صدوق و جعفر بن احمد بن رازی از جمله استماع‌کنندگان حدیث او بودند. گرچه توثیقی در مورد ابن‌حمزه نرسیده؛ ولی شیخ مفید و شیخ طوسی او را به زهد و ورع و صلاح ستوده‌اند.