ابویحیی زکریا بن آدم از خاندان اشعریون است که از کوفه به قم مهاجرت کردند. پدر او آدم بن عبدالله بن سعد اشعری است که شیخ طوسی او را از اصحاب امام صادق (علیه السلام) شمرده است. آدم بن عبدالله حدیثی از امام رضا (علیه السلام) را به روایت پسرش زکریا نقل کرده است. برادر او اسحاق بن آدم از راویان امام رضا (علیه السلام) و پسرعموی او زکریا بن ادریس نیز از راویان امام صادق، امام کاظم و امام رضا (علیهم السلام) بوده‌اند.
ابومحمد قاسم بن ابراهیم بن اسماعیل بن ابراهیم رسّی هاشمی، از نوادگان امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) بود و در سال ۱۶۹ق زاده شد و در منطقه کوهستانی قدس، در اطراف مدینه می‌زیست. از دوران کودکی و بالندگی و نیز تعلیم و تعلم وی اطلاعی در دست نیست. گفته‌اند که وی دانشمند، فقیه و شاعر بود و به رشته‌های گوناگون علمی آشنایی داشت. ابومحمد رسّی از امام کاظم (علیه‌السّلام) روایت کرده است.
اِبْن اَبی طَی، یحیی بن حمید (حُمَیده) بن ظافر طائی حلبی غسّانی در حلب زاده شد. یاقوت حموی او را در ۶۱۹ق /۱۲۲۲م در حلب دیده است. پیشه پدرِ یحیی را برخی نجّاری (النّجاره) نوشته و آورده‌اند که بر همه نجاران حلب مقدّم بود و در نسب وی نیز «ابن نجار» را افزوده‌اند.
یحیی قرائت قرآن را نزد پدر آموخت و فقه امامیه را از ابن شهرآشوب فراگرفت و در اصول، قرائات، لغت و جز آنها دستی یافت، همچنین وی نزد تاج علی اشرف بن اعز [یا اغر] (د ۶۱۰ق /۱۲۱۳م) به تلمذ پرداخت و نهج‌البلاغه و مقداری از اشعار تاج علی را نزد او خواند. ابن ابی طی شعر نیز می‌گفت.
محمد بن سلیمان تُنِکابُنی، از عالمان شیعه قرن سیزدهم و چهاردهم قمری بود و خاندان او از علما بودند و پدرش، سلیمان بن محمد رفیع تنکابنی، و مادرش از سادات امام جمعه اصفهان بود. تنکابنی به گفته پسرش در ۲۸ جمادی‌الثانی ۱۳۰۲ درگذشت و در روستای سلیمان‌آباد تنکابن به خاک سپرده شد. وی کودکی و نوجوانی را در تنکابن گذرانید و ادبیات عربی و منطق را نزد پدر و دو دایی خود فرا گرفت. بعد از فوت پدرش، برای ادامه تحصیل به عراق رفت.
شیخ محمدتقی شوشتری، فرزند شیخ محمدکاظم شوشتری حدود ۱۳۲۰ق در نجف متولد شد. آقا بزرگ تهرانی، در کتاب نقباء البشر، سال تولد شوشتری را ۱۳۲۱ق ذکر می‌کند. او در سال ۱۳۱۴ش، برای مخالفت با کشف حجاب، به عتبات مهاجرت کرد و در حوزه‌های علمیه نجف و کربلا ادامه تحصیل داد.
مُحمّد بن إسحاق حَمَوی، ملقب به فاضل الدین، عالِم قرن دهم هجری قمری، از شاگردان محقق کَرکی بوده است. وی از دانشمندان شیعه و آگاه به علم حدیث بود. از نثر او پیداست که به وعظ نیز می‌پرداخته است. از آثار چاپ شده حموی می‌توان به کتاب "انیس المؤمنین" اشاره کرد.
شرح احوال حموی در کتابی ذکر نشده؛ ولی آنچه مشخص بوده این است که وی از شاگردان محقق کَرکی بوده است و چون کتاب انیس المؤمنین را در سال ۹۳۸ق تألیف نموده و کتاب دیگرش، منهج الفاضلین را در سال ۹۳۷ نگاشته، بدان معناست که در سال ۹۳۸ق سِنّی از او گذشته و فردی صاحب تألیفات بوده است.
سید احمد بن علی بن الحسین بن علی بن مهنا بن عنبه در سال ۷۴۸ ه.ق دیده به جهان گشود. ابن عنبه در ماه صفر ۸۲۸ ه.ق در شهر کرمان دیده از جهان فرو بست. ابن عنبه احتمالاً در حِلّه زاده شد. بر اساس زندگی‌نامه خودنوشته او، نسب وی با ۲۰ واسطه به امیرالمومنین علی (علیه السلام) می‌رسد. او از نوادگان عبدالله محض به شمار می‌رود، از این رو تبار «حسنی - حسینی» دارد. نسبت او از طریق پدر به امام حسن (علیه السلام) و از طریق مادر به امام حسین (علیه السلام) می‌رسد و به همین دلیل است که ابن عنبه را گاه حسنی و گاه حسینی خوانده‌اند.
حمزه گیلانی، از فیلسوفان شیعه در قرن دوازدهم و شاگرد ملا محمدصادق اردستانی است. او اهل گیلان و ساکن اصفهان بوده و به همین سبب به اصفهانی نیز مشهور است. تاریخ تولد او در منابع ذکر نشده و تاریخ وفات وی را حزین لاهیجی اواخر محاصره اصفهان توسط افغان‌ها (۱۱۳۴) گزارش کرده است.
