در حالی چهل و چهارمین سالگردِ پیروزی انقلاب اسلامی را به نظاره نشسته‌ایم که ملتِ ایران در طوفان‌های حوادثِ 44 سال گذشته، خود را لایق و شایسته‌ی سخنِ امام راحل و عظیم‌الشأن انقلاب اسلامی امام خمینی رحمه الله علیه ساخته‌اند؛ آنجایی که آن پیر سفرکرده در مقایسه‌ی ملتِ ایران با مسلمانانِ صدر اسلام چنین فرمودند : «من با جرئت مدعی هستم که ملتِ ایران و توده‌ی میلیونی آن در عصر حاضر، بهتر از ملتِ حجاز در عهدِ رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله و کوفه و عراق در عهد امیرالمومنین و حسین بن علی صلوات الله و سلامه علیهما می‌باشند».
دشمن با پیشروی در جبهه‌های جنوب، قصد تصرف شهرهای دزفول، شوش، خرمشهر، آبادان و اهواز و دیگر شهرهای ایران را داشت که با مقاومت‌های مردمی در «قالب سپاه» و «کمیته» مواجه شد.
پس از پیام امام خمینی (ره) مبنی بر حضور گسترده مردم در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل، «مسئولین کمیته»، ترتیبی اتخاذ کردند که «پاسداران کمیته» بتوانند در کنار انجام دیگر ماموریت‌های خود، در جبهه‌های جنگ هم حضور فعال داشته باشند.
در جلسهاى كه در دفتر رئيسجمهور وقت «بنىصدر» تشكيل شد، حجتالاسلام حسينى نماينده مينودشت در مجلس شوراى اسلامى خطاب به بنىصدر گفت: «آقاى رئيسجمهور! آيا اطلاع داريد كه مشاور عالى شما باعث خونريزى دهها نفر در گنبد شده است؟ بنىصدر پرسيد كيست؟ آقاى حسينى گفتند: «دكتر رسولى»، بنىصدر در گوشه‌ی تكه كاغذى چيزى نوشت.
در روز ۲۱ بهمن‌ماه ۵۷ وقتی کودتای بختیار از رادیو اعلام شد و فرمان تاریخی حضرت امام (ره) صادر شد «بیرون بریزید؛ نه دولت قانونی است و نه دستورش قابل‌اجرا» و دیدید که ملت مسلمان ازجان‌گذشته، بدون هیچ‌گونه هراس از کودتاچیان، در اطاعت از رهبری به صحنه آمدند و طومار رژیم ۲۵۰۰ساله تا دندان مسلح را با دست‌خالی بر هم پیچیدند.
نوع نگاه بازرگان به مبارزات، نگاهی تحول‌جویانه و به اصطلاح انقلابی نبود. او قائل به سرنگونی شاه نبود؛ بلکه معتقد به سلطنت او بود و نه حکومت او. دقیقاً مثل آنچه در نظام سلطنتی انگلستان، اسپانیا، ژاپن و... وجود دارد. اصلاً باید گفت که او اعتقادی به سقوط شاه نداشت و از بین رفتن نظام سلطنتی را بعید می‌دانست.
لایحه مصونیت مستشاران و تبعه آمریکا، در سیزدهم مهرماه ۱۳۴۲ (در زمانی که حضرت امام در زندان بودند) در کابینه علم، در مجلس شورای ملی، علیه حاکمیت ملت ایران به تصویب رسید.
حضور مستشاران آمریکایی در ایران و تصویب قانون کاپیتولاسیون برای حمایت از آنان، موجب ناامنی بیشتر و مشکلات متعدد برای مردم گردید.
