علی بن احمد، معروف به ابوالحسن اَبیوَرْدي، متکلم و فقیه امامی و آشنا به علوم ریاضی. او در جوانی وفات یافت و محتشم کاشانی در رثای او شعری سروده است. از آثار او می‌توان به اثبات الواجب و صفاته، بیان دیات و قصاص و کتاب روض‌الجنان اشاره کرد.
در برخی منابع به او نسبت قائنی نیز داده شده است. هیچ‌یک از منابع معتبر به تاریخ تولد او تصریح نکرده‌اند.
پدرش مولانا احمد، از عالمان زمان خویش بود. ابوالحسن نزد پدر خویش در کاشان به دوران حکومت خان میرزا، پسر معصوم بیگ صفوی، پرورش یافت.
ملا غلامرضا قمی معروف به حاج آخوند، فرزند رجبعلی و از عالمان و فقیهان شیعه در قم در قرن سیزدهم و چهاردهم قمری. تاریخ ولادت دقیق وی مشخص نیست؛ اما چون هم‌دوره سید صادق روحانی قمی بوده، ولادت او را در سال ۱۲۵۵ق محتمل دانسته‌اند. او پس از آموختن مقدمات علوم دینی در قم، به تهران و اصفهان رفت و نزد ملاعلی نوری به مدت چهار سال، فلسفه را آموخت.
شهاب‌الدین عبدالله بن محمود بن سعید شوشتری (تُستری) ملقب به شهید ثالث از عالمان شیعه قرن دهم هجری قمری است. در برخی منابع از او با عنوان شهید رابع نیز یاد شده است. به او لقب عَقّاب نیز داده‌اند. بایزید بسطامی دوم و حسین بن شمس‌الدین ساعدی از شاگردان او بوده‌اند.
سید بهاءالدین، علی بن عبدالکریم نیلی نجفی، عالم شیعه قرن هشتم هجری که او را علامه، فقیه، متکلم، مفسر، رجالی و نسّابه به معنای متخصص در علم نسب‌شناسی خوانده‌اند. بهاءالدین از شاگردان فخر المحققین (متوفای ۷۷۱ق) بوده است. از شاگردان سید بهاءالدین می‌توان به احمد بن فهد حلی (متوفای ۸۴۱ق) اشاره کرد. سید بهاءالدین ارادتی خاص به امام عصر (عج) داشته است. این ارادت در آثار و تألیفاتش نظیر منتخب الانوار المضیئة و سرور اهل الایمان نمایان است.
محمدطه نجف در سال ۱۲۴۱ق در نجف به دنیا آمد. پدرش شیخ مهدی و مادرش دختر شیخ حسین نجف بودند. خاندان نجف معروف به آل نجف از خانواده‌های مشهور در نجف هستند که اصالتاً تبریزی بوده و در قرن یازدهم هجری، حاج نجف بنیان‌گذار آن از تبریز به نجف مهاجرت کرد. تنها فرزند شیخ محمدطه، شیخ مهدی نجف بود که در سال ۱۳۰۹ق و در زمان حیات پدرش از دنیا رفت و در یکی از اتاق‌های صحن حرم امیرالمؤمنین علیه السلام دفن شد.
ابوالحسین اسحاق بن ابراهیم بن سلیمان (درگذشت اواخر قرن ۴ هجری قمری)، مشهور به اِبن وَهْب، از عالمان شیعی و نویسنده کتاب البرهان فی وجوه البیان در علم معانی و بیان. او به خاندانی معروف تعلق دارد که از زمان یزید بن ابی‌سفیان در شام تا اواخر قرن سوم قمری در بغداد به کار کتابت مشغول بوده‌اند.
جمال الدین ماجد بن هاشم بن علی حسینی مشهور به ابوعلی بحرانی و سید ماجد بحرانی در روستای جد حفص در منطقه بحرین به دنیا آمد و در کودکی یک چشم خود را از دست داد. بحرانی در شب ۲۱ رمضان ۱۰۲۸ق/ ۲۲ اوت ۱۶۱۹م درگذشت و در جوار احمد بن موسی به خاک سپرده شد. او در بحرین به تحصیل علوم دینی پرداخت و در تحصیل چنان کوششی از خود نشان داد که برخی از منابع او را در مذاهب مختلف فقهی، مجتهد دانسته‌اند.
گویا وی مدتی نیز در اصفهان تحصیل کرده و از جمله از شیخ بهایی بهره برده است. از دیگر استادان او می‌توان به محمد بن احمد ابن خاتون (متوفی ۱۰۳۸ق/۱۶۲۹م) اشاره کرد.
محمد بن عمر بن محمد تمیمی (۲۸۴- ۳۵۵ق)، معروف به اِبْن جِعابی، محدث و رجالی امامی بود. وی در کتب رجالی شیعه مورد مدح قرار گرفته است و در بعضی نسخ الفهرست شیخ طوسی توثیق شده است.
ابن‌ندیم نام وی را عمرو بن محمد و شیخ طوسی عمر بن محمد ثبت کرده است. بنابر بعضی نسخ الفهرست طوسی ابن‌عبدون نیز مرتکب همین اشتباه شده است. ابن‌جعابی احتمالاً در بغداد زاده شد و در همین شهر از دنیا رفت.
او در دهه آخر قرن سوم هجری قمری در بغداد مشغول تحصیل بوده و این مطلب از حضور وی نزد مشایخی چون قاضی ابومحمد یوسف بن یعقوب (درگذشت۲۹۷ق) و برخی دیگر روشن می‌شود.
