بسیاری از صاحب‌نظران، به‌خصوص در این عصر، معتقدند که حق در اثر یک نوع تعامل و دادوستد بین افراد و جامعه حاصل می‌شود و کسی حق دارد از امتیازات و کمک‌های دولت استفاده کند که خودش نیز نفعی به جامعه برساند. در واقع یک دادوستد است.

 این زمان دیگر اصلاً دوران کار فردی گذشته است. امروزه وقتی کاری می‌خواهد در جامعه انجام بگیرد، اصلاً باید کار جمعی باشد؛ یعنی بین کار فردی و کار جمعی آنقدر فاصله هست که برای کار فردی در مقابل کار جمعی اصلاً نمی‌شود اثری قائل شد و قابل مقایسه نیستند.

خدا نمی‌خواهد که انسان‌ها نسبت به انسان‌های دیگر بی‌تفاوت باشند. راجع به انجام وظایف و تکالیف دیگران، افراد دیگر هم نوعی مسئولیت دارند. اگر جاهل هستند باید تعلیمشان دهند؛ اگر غافل هستند باید متنبه‌شان کنند؛ اگر عاصی هستند باید امر و نهی‌شان کنند.

در قانون اساسی‌مان آمده است که نظر ولی‌فقیه، فوق همه این‌هاست و اعتبار همه این‌ها به امضای اوست. فرضاً اگر این مطلب در قانون اساسی ما هم نیامده بود، اعتقاد دینی ما این است. 

 مسئله ولایت یک چیزی است که رابطه قلبی انسان را با یک موجود آگاه که حالا انسان باشد، فرشته باشد یا خود خدا باشد برقرار می‌کند تا آدم به‌وسیله این ارتباط بتواند از برکات او بهتر استفاده کند یا در اثر نزدیک شدن به آثار شر او، بیشتر سقوط کند.