ابوالفضل اسعد بن احمد طرابلسی قاضی و عالم امامی، در سده ۵ و اوایل سده ۶ هجری قمری و ۱۱ و ۱۲ میلادی است. او شاگرد ابن براج، فقیه مشهور امامی و همچنین جانشین وی بوده است. او همچنین پس از ابن براج، متصدی منصب قضای طرابلس بوده است. وی در بلاد مختلف شام، از جمله طرابلس، فلسطین و دمشق، در میان امامیه، مشهور بوده و پس از ابن برّاج، مفتی ایشان بوده است. وی مدتی به حیفا رفته و در آنجا کتابخانه‌ای که بیش از ۴ هزار جلد کتاب داشت، فراهم کرده بود. وی در علم کلام و فقه، آثاری نوشته بوده که نشان از تبحر وی در این دو علم دارد. درباره تاریخ و محل وفات او اختلاف وجود دارد.
ثُبَیْت بن محمد عسکری، متکلم، فقیه و محدّث امامی قرن سوم قمری. نجاشی وی را متکلمی حاذق و مطّلع در حدیث و فقه معرفی کرده و او را از أصحابنا العسکریّین خوانده است.
تاریخ دقیق ولادت و وفات ثبیت معلوم نیست؛ اما با توجه به مصاحبتش با محمد بن هارون معروف به ابوعیسی وَرّاق (متکلم معروف امامی) و روایت از ابواَحْوَص داود بن اسد مصری (متکلم امامی قرن سوم) می‌توان او را از رجال امامی قرن سوم دانست.
اِبْن اَبی طَی، یحیی بن حمید (حُمَیده) بن ظافر طائی حلبی غسّانی (۵۷۵ - حدود ۶۳۰ق)، مورخ و ادیب شیعی اهل حلب که نزد علمایی چون ابن شهرآشوب و تاج علی اشرف بن اعز به تحصیل پرداخت. او آثار بسیاری را تالیف کرد که مهم‌ترین آن، تاریخ بزرگ به نام معادن الذهب فی تاریخ الملوک و الخلفاء و ذوی الرُّتب است.
اسماعیل بن حسین بن محمد، مشهور به اَبوطالِبِ مَرْوَزی، نسب‌شناس قرن هفتم قمری و مؤلف الفخری در انساب است. نسب او به محمد دیباج فرزند امام صادق (علیه السلام) می‌رسد. از شاگردان برجسته او می‌توان به یاقوت حموی اشاره کرد. نسب اسماعیل به محمد دیباج فرزند امام صادق (علیه السلام) می‌رسد. جد سوم او، ابوعلی احمد بن محمد که از مدینه به قم آمده بود، به مرو سفر کرد و در آنجا سکنی گزید. ابوطالب به گفته خویش در ۲۲ جمادی‌الثانی ۵۷۲ دیده به جهان گشود. تمیمی غزی، ابوطالب را در شمار حنفیان آورده است. از تاریخ دقیق درگذشت وی اطلاعی در دست نیست.
نجم‌الدین ابوالحسن علی بن ابوالغَنائم عَلَوی عُمَری مشهور به ابن صوفی (حدود۳۹۰-حدود۴۶۰ق)، نسب‌شناس شیعه و نویسنده کتاب المجدی فی انساب الطالبیین است.
ابن صوفی در بصره متولد شد و همانجا پرورش یافت و به علت انتساب به جدّش، عُمَر الاطرف، فرزند امیرالمومنین حضرت علی (علیه السلام) معروف به ابن تغلبیه به عُمَری و نیز علوی مشهور است.
محمدحسن نویسی قمی، از فقیهان و عالمان دینی در قرن ۱۴ شمسی و پیش از بازتأسیس حوزه علمیه قم توسط عبدالکریم حائری یزدی، از اساتید حوزه قم بود. وقتی حائری یزدی به قم رفت و حوزه علمیه را تأسیس کرد، نویسی را جزو اصلی‌ترین دستیاران خویش قرار داد و در امور علمی و اجتماعی با او بحث و مشورت می‌کرد. همچنین گفته شده که نویسی قمی شخصیتی بی‌هوا و فارغ از حب جاه بود.
وی در سال۱۲۹۱ق در روستای نویس به دنیا آمد. پدرش ملانصیر نام داشت. گاهی وی ملقب به الهی شده است که گویا تخلص شعری او باشد.
نسب و تحصیلات: ابوالفتح حسینی فرزند میرمخدوم عربشاهی قزوینی، متکلم و فقیه امامی است. گویا به سبب انتساب به سادات شرق، به ابوالفتح شرقه نیز مشهور بوده است. برخی او را فرزند میرزا مخدوم مؤلف نواقض الروافض و از نوادگان میر سیدشریف جرجانی (درگذشته ۸۱۶ق) دانسته‌اند، با این حال شواهد تاریخی چندان به اثبات این ادعا کمک نمی‌کنند.
علی بن احمد، معروف به ابوالحسن اَبیوَرْدي، متکلم و فقیه امامی و آشنا به علوم ریاضی. او در جوانی وفات یافت و محتشم کاشانی در رثای او شعری سروده است. از آثار او می‌توان به اثبات الواجب و صفاته، بیان دیات و قصاص و کتاب روض‌الجنان اشاره کرد.
در برخی منابع به او نسبت قائنی نیز داده شده است. هیچ‌یک از منابع معتبر به تاریخ تولد او تصریح نکرده‌اند.
پدرش مولانا احمد، از عالمان زمان خویش بود. ابوالحسن نزد پدر خویش در کاشان به دوران حکومت خان میرزا، پسر معصوم بیگ صفوی، پرورش یافت.
ملا غلامرضا قمی معروف به حاج آخوند، فرزند رجبعلی و از عالمان و فقیهان شیعه در قم در قرن سیزدهم و چهاردهم قمری. تاریخ ولادت دقیق وی مشخص نیست؛ اما چون هم‌دوره سید صادق روحانی قمی بوده، ولادت او را در سال ۱۲۵۵ق محتمل دانسته‌اند. او پس از آموختن مقدمات علوم دینی در قم، به تهران و اصفهان رفت و نزد ملاعلی نوری به مدت چهار سال، فلسفه را آموخت.
شهاب‌الدین عبدالله بن محمود بن سعید شوشتری (تُستری) ملقب به شهید ثالث از عالمان شیعه قرن دهم هجری قمری است. در برخی منابع از او با عنوان شهید رابع نیز یاد شده است. به او لقب عَقّاب نیز داده‌اند. بایزید بسطامی دوم و حسین بن شمس‌الدین ساعدی از شاگردان او بوده‌اند.
