ابوالحسن جمال‌الدین (یا کمال‌الدین) علی بن سلیمان ستراوی بحرانی، مشهور به ابوالحسن بحرانی، فیلسوف، متکلم و محدث شیعه قرن هفتم هجری قمری است. او شاگرد ابن سعاده بوده است. از مشهورترین آثار وی می‌توان مفتاح الخیر را نام برد. از سرگذشت وی آگاهی چندانی در دست نیست؛ اما از شهرتش پیداست که اهل ستره بحرین بوده و احتمالاً در همانجا به تحصیل دانش پرداخته است.

ابْنحَمْزه، شریف حسن بن حمزه بن علی طبری مرعشی (درگذشت ۳۵۸ق/۹۶۹م)، فقیه و محدث امامی سده چهارم قمری بوده است. او برای فراگیری علوم اسلامی به شهرهای قم، ری، مکه و کوفه رفت و از محضر بزرگانی چون احمد بن ادریس قمی و ابوغانم اسماعیل بن عبدالرحمان حارثی بهره‌مند شد، شیخ صدوق و جعفر بن احمد بن رازی از جمله استماع‌کنندگان حدیث او بودند. گرچه توثیقی در مورد ابن‌حمزه نرسیده؛ ولی شیخ مفید و شیخ طوسی او را به زهد و ورع و صلاح ستوده‌اند.

عزالدین حسین بن مساعِد حسینی حائری، عالم، محدّث و نسب‌شناس شیعی قرن نهم و دهم، از اساتید کفعمی و صاحب کتاب تُحفَةُ الابرار فی منَاقب اَبِی الائمةِ الاَطهار در مناقب امیرالمؤمنین (علیه السلام) است.

از سال تولد، وفات و زندگی وی اطلاع دقیقی در دست نیست. سید محسن امین بر پایه برخی اسناد خطی موجود در جبل عامل، حسین بن مساعد را از اهالی عیناثا در جبل عامل دانسته که با برادرانش، سیدعبدالحق و سیدزین الدین، به عراق رفته و در کربلا سکونت گزیده است و هر سه در همان جا فوت کرده‌اند. براین اساس، حسینی حائری از فقهای برآمده از مکتب کربلا به شمار رفته است.

محمد بن محمد بن حسن طوسي، معروف به خواجه نصير‌الدين طوسي، محقق طوسي و ملقب به «استاد البشر»، «افضل علما»، «سلطان فقها»، «سرآمد علم»، «اعلم نويسندگان»، «عقل حادي عشر» و «معلم ثالث»، در سال 597 هجري قمري در طوس متولد شد. پدرش شيخ وجيه‌الدين که از علماء شهر قم بود، به همراه خانواده به شوق زيارت امام رضا (عليه‌السلام)، به مشهد عزيمت نمود و پس از زيارت در هنگام بازگشت به وطن، به علت بيماري همسرش در يكي از محله‌هاي شهر طوس ساكن شد. خواجه نصير، در همان شهر به دنيا آمد و پدرش او را «محمد» ناميد.

جعفر بن قولويه فرزند محمد بن قولويه در شهر قم بدنيا آمد. او در درس پدر و برادرش كه از راويان شيعه به شمار مي‌آمدند، حاضر شد و به فراگيري علم و دانش پرداخت. شرح‌حال‌نويسان، کنيه وي را ابوالقاسم گفته‌اند.

ابن‌قولويه در سال 341 قمري به مصر سفر کرد. جعفر بن قولويه در سال 368 هجري درگذشت و در حرم کاظمين در جوار امام کاظم و امام جواد (علیهما السلام) به خاک سپرده شد و بعدها شيخ مفيد نيز در کنار وي دفن گرديد. 

ابوسعید (ابوعلی) حسن بن حسین واعظ بیهقی از علمای شیعه قرن هشتم قمری و معاصر فخرالمحققین و شهید اول. وی در زمان حکومت سربداران می‌زیسته است. از زندگانی او اطلاع چندانی نیست، جز آنچه صاحب ریاض، سید محسن امین در اعیان الشیعه و آقا بزرگ تهرانی در طبقات اعلام الشیعه، در شرح حال و آثار او نوشته‌اند.

محمد بن محمدباقر حسینی مختاری، ملقب به سید بهاءالدین، فقیه، محدّث، متکلم و ادیب شیعی قرن دوازدهم و از شاگردان علامه مجلسی و شیخ حر عاملی. او بیش از شصت اثر در فقه، کلام، حدیث و ادبیات فارسی و عربی دارد. او نخستین مترجم مقتل لهوف به فارسی است.

وی در نائین اصفهان به دنیا آمد. در اصفهان نزد استادانی چون محمد باقر مجلسی و فاضل هندی به کسب علم پرداخت و از آنان و شیخ حر عاملی اجازه روایت حدیث گرفت.

سید جعفر مرتضی عاملی در ۲۵ صفر سال ۱۳۶۴ قدر روستای عیتا الجبل، در ۱۱۰ کیلومتری بیروت به دنیا آمد. نسب خاندان پدری‌اش به «الحسین ذوالدَّمعه»، فرزند زید، فرزند امام سجاد (علیه السلام) می‌رسد.

سید جعفر مرتضی در ۴ آبان سال ۱۳۹۸ش مطابق با ۲۷ صفر سال ۱۴۴۱ق در بیروت درگذشت و در زادگاهش واقع در جبل‌عامل دفن شد.

از زندگی آخوند کاشی اطلاع چندانی در دست نیست. او همواره از دنیا گریزان بود. در منابع به تاریخ ولادت او اشاره‌ای نشده؛ اما چون وی در شعبان ۱۳۳۳ در ۸۴ سالگی درگذشته، احتمالاً در حدود ۱۲۴۹ق به دنیا آمده باشد.

شرف‌الدین علی حسینی استرآبادی نجفی معروف به شرف‌الدین استرآبادی، مفسر و محدث شیعی قرن دهم قمری و از شاگردان محقق کرکی است. هرچند وی در نجف ساکن بود؛ اما اصل او از اِسترآباد بوده است و شاید همانجا نیز متولد شده باشد. علامه مجلسی از وی با تعبیر الفاضل العلامه الزکی یاد کرده است و حر عاملی و افندی نیز او را ستوده‌اند.

شرف‌الدین استرابادی دو کتاب مشهور تألیف نموده است:

1- تأویل الآیات الظاهره