ابوالحسین اسحاق بن ابراهیم بن سلیمان (درگذشت اواخر قرن ۴ هجری قمری)، مشهور به اِبن وَهْب، از عالمان شیعی و نویسنده کتاب البرهان فی وجوه البیان در علم معانی و بیان. او به خاندانی معروف تعلق دارد که از زمان یزید بن ابی‌سفیان در شام تا اواخر قرن سوم قمری در بغداد به کار کتابت مشغول بوده‌اند.
جمال الدین ماجد بن هاشم بن علی حسینی مشهور به ابوعلی بحرانی و سید ماجد بحرانی در روستای جد حفص در منطقه بحرین به دنیا آمد و در کودکی یک چشم خود را از دست داد. بحرانی در شب ۲۱ رمضان ۱۰۲۸ق/ ۲۲ اوت ۱۶۱۹م درگذشت و در جوار احمد بن موسی به خاک سپرده شد. او در بحرین به تحصیل علوم دینی پرداخت و در تحصیل چنان کوششی از خود نشان داد که برخی از منابع او را در مذاهب مختلف فقهی، مجتهد دانسته‌اند.
گویا وی مدتی نیز در اصفهان تحصیل کرده و از جمله از شیخ بهایی بهره برده است. از دیگر استادان او می‌توان به محمد بن احمد ابن خاتون (متوفی ۱۰۳۸ق/۱۶۲۹م) اشاره کرد.
محمد بن عمر بن محمد تمیمی (۲۸۴- ۳۵۵ق)، معروف به اِبْن جِعابی، محدث و رجالی امامی بود. وی در کتب رجالی شیعه مورد مدح قرار گرفته است و در بعضی نسخ الفهرست شیخ طوسی توثیق شده است.
ابن‌ندیم نام وی را عمرو بن محمد و شیخ طوسی عمر بن محمد ثبت کرده است. بنابر بعضی نسخ الفهرست طوسی ابن‌عبدون نیز مرتکب همین اشتباه شده است. ابن‌جعابی احتمالاً در بغداد زاده شد و در همین شهر از دنیا رفت.
او در دهه آخر قرن سوم هجری قمری در بغداد مشغول تحصیل بوده و این مطلب از حضور وی نزد مشایخی چون قاضی ابومحمد یوسف بن یعقوب (درگذشت۲۹۷ق) و برخی دیگر روشن می‌شود.
شیخ علی نمازی، در سال ۱۳۳۳ق مصادف با ۱۲۹۴ش در شاهرود زاده شد. پدرش محمد نمازی شاهرودی از علمای آن دیار بود که بیش از ۷۰ سال مبلغ دین بود و از مراجعی چون سید ابوالحسن اصفهانی و سید محمد فیروزآبادی، اجازه اجتهاد داشت. نمازی شاهرودی در ۲ ذی‌الحجه سال ۱۴۰۵ق مصادف با ۲۸ مرداد ۱۳۶۴ش در مشهد درگذشت و در یکی از حجره‌های صحن آزادی (صحن نو) در حرم امام رضا به خاک سپرده شد.
نمازی، مقدمات و سطوح عالی را در همان شهر نزد پدر خود و دیگر عالمان آن دیار فرا گرفت و در اوائل جوانی حافظ کل قرآن شد.
باقرشریف القَرَشی در سال ۱۳۴۴ق در نجف متولد شد. پدرش شیخ شریف از علمای نجف و جدش شیخ مهدی قرشی بود. «قَرْش» یا «قَرَش» از خاندان‌های شناخته شده نجف است. وی اهل منطقه شمس در شهر کوت و منسوب به عشیره‌ای از جَعافَره است و کسی که از این مناطق به نجف بیاید، به او «قَرَشی» می‌گویند.
ابویحیی زکریا بن آدم از خاندان اشعریون است که از کوفه به قم مهاجرت کردند. پدر او آدم بن عبدالله بن سعد اشعری است که شیخ طوسی او را از اصحاب امام صادق (علیه السلام) شمرده است. آدم بن عبدالله حدیثی از امام رضا (علیه السلام) را به روایت پسرش زکریا نقل کرده است. برادر او اسحاق بن آدم از راویان امام رضا (علیه السلام) و پسرعموی او زکریا بن ادریس نیز از راویان امام صادق، امام کاظم و امام رضا (علیهم السلام) بوده‌اند.
ابومحمد قاسم بن ابراهیم بن اسماعیل بن ابراهیم رسّی هاشمی، از نوادگان امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) بود و در سال ۱۶۹ق زاده شد و در منطقه کوهستانی قدس، در اطراف مدینه می‌زیست. از دوران کودکی و بالندگی و نیز تعلیم و تعلم وی اطلاعی در دست نیست. گفته‌اند که وی دانشمند، فقیه و شاعر بود و به رشته‌های گوناگون علمی آشنایی داشت. ابومحمد رسّی از امام کاظم (علیه‌السّلام) روایت کرده است.
