سید عبدالحسین فرزند آقا سید محمدتقی (میرمحمد صادقی) در ۷ محرم سال ۱۳۱۱ق (۳۰ تیر ۱۲۷۲ش) متولد شد. عبدالحسین طیب در مصاحبه‌ای می‌گوید در یکی از محله‌های مرکز اصفهان معروف به محله نو در میان طائفه‌ای از سادات معروف به میرمحمد صادقی به دنیا آمده است. در دوازده سالگی پدر خود را از دست داد. تحصیلات طیب در اصفهان، قم و نجف گذشت. وی از مکتب‌خانه آغاز کرد و پس از خواندن و نوشتن قرآن و یادگیری نصاب الصبیان راهی مدرسه علمیه شد و در ابتدای طلبگی در مدرسه میرزا مهدی ساکن شد. وی سپس به مدت یک‌سال در حوزه علمیه قم مشغول بود و پس از آن به نجف رفت و با گذراندن مراتب عالیه حوزوی به مقام اجتهاد رسید. پس از آن به اصفهان بازگشت و در مدرسه صدر بازار به تدریس فقه و اصول پرداخت و ظهرها در همان مدرسه اقامه نماز جماعت می‌کرد.

سید عبدالحسین طیب، بعدها در مسجدی که در کنار منزل مسکونی‌اش ساختند، نماز صبح و شب را اقامه می‌کرد و منبر وعظ و احکام داشت. مهم‌ترین حوزه درسی او برگزاری کلاس‌های تفسیر قرآن در صبح‌های جمعه برای مردم بود که به گفته خودش از قبلِ واقعه کشف حجاب تا سال ۱۳۶۲ش در حدود پنجاه سال بدون وقفه و بدون تعطیلی ادامه داشت. این جلسات در دوره رضاشاه با مشکلاتی مواجه بود و در آن زمان که تشکیل جلسات مذهبی ممنوع شده بود، کلاس تفسیر در نیمه‌های شب جمعه تشکیل می‌گردید و یکی دو نفر در کوچه و خیابان مراقبت می‌کردند که اگر ماموران حکومتی آمدند، خبر دهند تا جلسه به صورت جلسه قرائت قرآن در بیاید.

طیب در ۸ محرم ۱۴۱۲ق (۱۳۷۰ش) درگذشت و در ۹ محرم در مسجد میر اصفهان (مسجد کازرونی) که خود امامت جماعت آن را بر عهده داشت، دفن گردید.

مشهورترین اثر عبدالحسین طیب، مجموعه تفسیری اطیب البیان فی تفسیر القرآن است. وی هیجده سال مشغول نوشتن اطیب البیان بود. این تفسیر به زبان فارسی است که همه آیات قرآن را در برمی‌گیرد و به گفته صاحب تفسیر، آن را به دستور حضرت مهدی (عج) نگاشته است. وی در آغاز تفسیر، ده گفتار در باب علوم قرآنی نوشته است. نثر ساده و روان، پایبندی به ظاهر آیات قرآن و وارد نشدن به تأویل و همچنین رویکرد شیعی در تفسیر آیات قرآن کریم، برخی از ویژگی‌های اطیب البیان دانسته شده است.

از دیگر آثار او می‌توان به «کَلِمُ الطّیب در تقریر عقاید اسلام» و «العمل الصالح در ایمان و تقوا» اشاره کرد.