محمدرضا بن عبدالمطلب تبریزی، فقیه، خطیب، خوشنویس و شاعر شیعه قرن دوازدهم و سیزدهم. معروف‌ترین استاد وی وحید بهبهانی بود. 

درباره دوران کودکی و نوجوانی محمدرضا تبریزی اطلاعات چندانی در دسترس نیست. در منابع مربوط به زندگی وی آمده است او مدتی در تبریز، مشهد و شیراز به وعظ، خطابه و اقامه نماز جماعت پرداخت. در شیراز به کریم‌خان زند تقرب جست و از جانب او به سمت «قاضی عسکر» ی منصوب شد. در ۱۱۹۳، با درگذشت کریم‌خان زند و افول سلسله زندیه، به عتبات عراق سفر کرد و در آنجا مورد احترام سلیمان پاشا والی بغداد قرار گرفت، پس از چندی به کردستان رفت و به خسروخان (از حاکمان حکومت محلی اردلان) پیوست. سپس به قره‌باغ و بعد به قزوین رفت. او سرانجام در همان شهر یا در تهران به سال ۱۲۰۸ق درگذشت.

تبریزی کتاب‌هایی در فقه و حدیث تألیف کرده است، از جمله:

الاشارات فی الفقه که فتاوی اوست و به سبک کتاب تبصره علامه حلّی نوشته است. این کتاب را به سفارش استادش شیخ مهدی فتونی تألیف کرد.

الشفاء فی اخبار آل المصطفی یا الشافی الجامع بین البحار والوافی؛ آقا بزرگ تهرانی این کتاب را مجموعه روایاتی بر مبنای روش بحارالانوار، و عبدالنبی قزوینی (صاحب کتاب تتمیم أمل الآمل) آن را خلاصه دو کتاب بحارالانوار و الوافی با برطرف کردن اشکالات آن‌ها دانسته است. تبریزی این کتاب را در ۱۱۷۸ به پایان رسانده است.

المصابیح فی شرح المفاتیح، شرح مفاتیح الشرایع فیض کاشانی در فقه است. او در ۲۲ محرّم ۱۱۸۲ در بازگشت از مشهد، از راه یزد به عراق سفر کرده و در یزد تقریظ شیخ عبدالنبی بن محمدتقی قزوینی را بر کتاب خود گرفته است. همچنین نسخه‌ای از این کتاب را در ۱۲۰۱ برای طلاب علم در نجف وقف کرده است.

هدایه المسترشدین در اثبات وجوب نماز جمعه.

وی همچنین بر کتاب‌های طهارت و صلاة قواعد الاحکام علامه حلی حاشیه نوشته و کتاب حج او را شرح کرده است.

مثنوی‌های هزار بیتی درباره غزوه خیبر و خروج امام حسین (علیه السلام) از مدینه به مکه و از آنجا به کربلا نیز از سروده‌های اوست که نمونه‌ای از آنها را «تربیت» آورده است.