شیخ صدوق، از عالمان شیعه در قرن چهارم هجری قمری که مشهورترین محدّث و فقیه مکتب کلامی و حدیث‌محور قم به شمار می‌آید. شیخ صدوق در قم پرورش یافت و ۲۰ سال با پدرش زندگی کرد و از وی و دیگر علمای قم دانش آموخت و سپس به درخواست اهل ری بدان‌جا رفت. مدتی در آنجا بود و سپس با اجازه حاکم آنجا، رکن‌الدوله بویهی برای زیارت امام رضا (علیه السلام) به مشهد رفت و در بازگشت در نیشابور ساکن شد و بزرگان آن شهر از دانش او بهره گرفتند. بدین طریق او با خروج از قم به ری، استرآباد، گرگان، نیشابور، مشهد، مرو، سرخس، ایلاق (بلخ)، سمرقند، فرغانه، بلخ، همدان، بغداد، کوفه، فید، مکه و مدینه مسافرت کرد. حدود ۳۰۰ اثر علمی به او نسبت داده شده؛ ولی بسیاری از آنها امروزه در دسترس نیست. یکی از مهم‌ترین آثار وی، کتاب من لایحضره الفقیه از کتب اربعه شیعه است. از دیگر آثار شیخ صدوق، معانی الاخبار، عیون اخبار الرضا، الخصال، علل‌الشرایع و صفات الشیعه است. برخی از مشهورترین شاگردان وی عبارت‌اند از سید مرتضی، شیخ مفید. وی در سال ۳۸۱ق با بیش از هفتادسال سن، درگذشت و در شهرری دفن شد. قبر او امروزه در قبرستانی با نام قبرستان ابن بابویه معروف و زیارتگاه مردم است. تجدید عمارت قبر وی در زمان فتحعلی‌شاه قاجار در سال ۱۲۳۸ انجام گرفت. پیش از این تاریخ، قبر او در اثر سیل شکافته شد و آشکار شدن جنازه سالم وی پس از گذشت قرن‌ها، مایه حیرت همگان شد.