سید علی‌خان مدنی در نیمه جمادی‌الاولی سال ۱۰۵۲ق در مدینه متولد شد و به مدنی شهرت یافت. نسبت او با ۲۶ واسطه به زید بن علی می‌رسد.

او در ذیقعده سال ۱۱۱۸ق یا ۱۱۹ق و یا ۱۱۲۰ق در شیراز از دنیا رفت. پیکر سید علی خان کبیر، در حرم سید احمد بن موسی الکاظم (علیه السلام) معروف به حرم شاه‌چراغ، در جوار سید ماجد بحرانی مدفون است.

چون زادگاه وی در مدینه بوده، به «مدنی» معروف شده است. این لقب از مشهورترین القابش می‌باشد. خودش به این لقب بسیار علاقه داشته و در کتاب ریاض السالکین مکرراً خود را به این لقب نامیده است. چون ۱۶ جد از اجداد او در شیراز زندگی می‌کرده‌اند، بعد از لقب مدنی به «شیرازی» مشهور شده است. او در حوزه‌های علمیه ایران به «سید علی خان کبیر» یا «شارح صحیفه» نیز مشهور است.

بسیاری از عالمان شیعه از مقام علمی و شخصیتی سید علی خان مدنی تجلیل و تمجید کرده‌اند. علامه امینی در الغدیر پس از نقل شعری از او، وی را ذخایر روزگار و حسنات جهان و نوابغ دنیا شمرده است. 

اساتید او:

پدرش سید نظام‌الدین احمد بن محمد معصوم حسینی.

جعفر بن کمال‌الدین بحرانی.

علی بن فخرالدین محمد بن حسن (صاحب معالم) فرزند شهید ثانی.

حسام‌الدین حلی.

محمد بن علی شاه.

شاگردان:

محمد صالح خاتون آبادی.

محمد حسین خاتون آبادی فرزند محمد صالح.

باقر بن محمد حسین مکی.

سید علیخان کبیر در علوم مختلف آثاری دارد و یکی از مشهورترین آثار او، ریاض السالکین فی شرح صحیفه سید الساجدین است و در آن به شرح ادعیه صحیفه سجادیه پرداخته است. این شرح آکنده از مباحث مختلف ادبی، قرآنی، فقهی، کلامی و تاریخی بوده، به گونه‌ای که این کتاب را به دایره المعارفی از معارف اسلامی تبدیل کرده است.