ابوالحسن جمال‌الدین (یا کمال‌الدین) علی بن سلیمان ستراوی بحرانی، مشهور به ابوالحسن بحرانی، فیلسوف، متکلم و محدث شیعه قرن هفتم هجری قمری است. از سرگذشت وی آگاهی چندانی در دست نیست؛ اما از شهرتش پیداست که اهل ستره بحرین بوده و احتمالاً در همانجا به تحصیل دانش پرداخته است.

مشهورترین استاد او، دانشمند شیعی، ابوجعفر کمال‌الدین بحرانی، مشهور به ابن سعاده است که ابوالحسن علی از او اجازه روایت گرفت. بحرانی پس از مرگ استاد، رساله او را که مشتمل بر مسئله در علم و صفات الهی بود، نزد خواجه نصیرالدین طوسی فرستاد و خواهان شرح و توضیح مسائل پیچیده آن شد. از سال درگذشت بحرانی اطلاعی در دست نیست. قبر او در همان روستای ستره در کنار قبر استادش واقع است.

آثار

الاشارات، کتابی است در کلام امامیه و حکمت. آقابزرگ نسخه‌ای از آن را به خط حسین بن علی، فرزند بحرانی، در عراق دیده که عنوان کامل آن اشارات الواصلین الی علوم العمیان و تنبیهات اهل العیان من ارباب البیان بوده است. شاگرد وی، ابن میثم، نیز شرحی بر این کتاب نوشته است.

سلامان و ابسال، گزیده ترجمه عربی حنین بن اسحاق از متن یونانی این داستان است؛ اما در چاپی که از این کتاب در حاشیه شرح الاشارات خواجه نصیرالدین طوسی صورت گرفته، نامی از بحرانی دیده نمی‌شود.

مفتاح الخیر که شرح مقدمه رساله الطیر ابن سینا است. آقابزرگ وجود نسخه‌ای از آن را در کتابخانه خوانساری در نجف گزارش کرده است.

معراج السلامه و منهاج الکرامه، درباره واجب الوجود که بحرانی در آن به شرح گفتار یکی از دانشمندان روزگار خویش در این باره پرداخته است. نسخه‌ای خطی از این اثر در کتابخانه دانشگاه تهران موجود است و سید محسن امین نیز نسخه‌ای از آن را در مجموعه‌ای در کتابخانه شیخ فضل‌الله نوری در تهران دیده است.

نهج (المنهج) المستقیم علی طریقه الحکیم که شرح قصیده عینیه ابن سیناست. آقابزرگ نسخه‌هایی از این کتاب را دیده است.