حزب توده در سال 1361-1358 در كنار اقدامات علنى و مواضع سياسى خود، به يك رشته اقدامات پنهانى و غيرقانونى دست زد.
پس از انحلال حزب توده، كميته برون مرزى از طريق نشريه «راه توده»، كوشش نمود تا به واسطه شبكههاى منطقهاى و بينالمللى خود، كارزار تبليغاتى و روانى وسيعى را عليه جمهورى اسلامى به راه اندازد.
وقتی به آیات قرآن مراجعه می‌کنیم، می‌بینیم که هر دو معنای انقلابی‌گری وجود دارد. خداوند وقتی می‌خواهد برخی از خصوصیت‌های انقلابیون را برشمرد، هم به بحث حرکت آرام و تدریجی اشاره می‌کند و هم به حرکت سخت و قهری. قرآن هم به صبر و استقامت فراوان اشاره می‌کند و هم به فداکاری و ایثار وایمان و نفوذناپذیری و ولایت‌پذیری.
به خاطر نوع نگاه بازرگان به مسئله انقلابی‌گری است که او از انقلابی عمل نکردن خود و دولت موقت دفاع می‌کند. وی به این قضیه به صراحت اعتراف کرده و می‌گوید: «ایراد و خشمشان از این بود که چرا (دولت موقت) انقلابی نیستند و انقلابی عمل نمی‌کنند. بنده هم از این جهت ادعای خلافی نداشتم.»
او اصل سلطنت را قبول داشت و قائل به باقی ماندن آن بود. آن چیزی را که او قبول نداشت، نوع و روش حکومتداری شاه یا به تعبیر خودش استبداد شاه بود و بس، و آن را به تبع مصدق قبول نداشت.
«استمپل» در تبیین دیدار بازرگان با امام در پاریس به این نکته اشاره می‌کند که او و همراهانش برنامه‌ای تدوین کرده بودند تا امام را ترغیب کنند که به آن‌ها اجازه همکاری با شاه داده و برای پیشبرد هدف‌های انقلاب در چارچوب سلطنت قانونی، دولتی تشکیل دهند.
نگاه مهندس بازرگان به انقلاب اسلامی بیشتر نگاهی انتقادی است. گرچه هر چه از عمر انقلاب می‌گذرد، بر میزان انتقادات بازرگان نسبت به این مقوله افزوده می‌شود؛ اما باید در مورد دیدگاه‌های او منصفانه قضاوت کرد.
اگر هم اشاره بازرگان در بیان نقاط ضعف و قوت را به مثابه تناقضات او در مسیر دفاع از انقلاب ندانیم و اگر هم از میزان انتقادات تند و در بسیاری از مواقع غیر قابل پذیرش او از انقلاب اغماض نماییم، با این حال نمی‌توانیم از تناقضات فراوان در نوع نگاه او نسبت به انقلاب چشم بپوشیم.
در دوره معاصر، رابطه یهودیت و بهائیت یکی از مسائل سیاسی بسیار مهم در حوزه سیاست داخلی و نیز سیاست بین‌الملل به شمار می‌آید. با آغاز حکومت پهلوی و تسامح نسبی رژیم نسبت به آنان، فرصت تازه‌ای برای گسترش تبلیغ بهایی‌گری و نفوذ در دستگاه دولتی فراهم شد.
رژیم پهلوی و در رأس آن رضاشاه و محمدرضا شاه می‌بایست در خلأ وراثت، قانونمندی و عقلانیت، کاریزما و مشروعیت الهی، مبنایی دیگر برای مشروعیت خویش دست و پا کنند؛ به همین دلیل سعی کردند با تکیه بر مضامین اسطوره‌ای تاریخی و فرهنگ ایران باستان، ریشه مشروعیت خویش را در وابستگی به دوران طلایی تاریخ بازسازی کنند.
