ورام بن ابی فراس می‌نویسد که سلمان فارسی (ره) مریض و بستری شد. همان مرضی که منتهی به مرگش گردید. سعد، به عیادت او رفت از حالش جویا شد. سلمان به گریه افتاد سؤال کرد از چه رو گریه می‌کنی؟ در پاسخ گفت: از حرص بر دنیا و علاقه به آن نمی‌گریم. گریه من برای این است که پیغمبر با ما عهد کرد که باید بهره و توشه شما از دنیا در این زندگی به اندازه سواره‌ای باشد که بخواهد از محلی به محل دیگر برود. اینک گریه می‌کنم و بیمناک از اینکه از آن اندازه تجاوز کرده باشم.

سعد گفت: اطراف اتاق سلمان را نگاه کردم، جز آفتابه و کاسه‌ای با یک طشت، چیز دیگری به چشمم نخورد.

هنگامی‌که او را برای حکومت مدائن فرستادند، سوار بر الاغش شده، تنها به‌راه افتاد. مردم مدائن قبلا اطلاع پیدا کرده بودند که حاکم جدید بنام سلمان فارسی به‌قصد مدائن حرکت کرده. از تمام طبقات به‌عنوان استقبال جلو راه آمدند. مدتی گذشت، خبری نشد. تا اینکه مردی دیدند سوار بر الاغی است و به‌طرف شهر می‌آید. از او سؤال کردند: امیر مدائن را در کجا ملاقات کردی؟ پرسید امیر مدائن کیست؟ گفتند: سلمان فارسی که از صحابه پیغمبر (صل الله علیه وآله وسلم) است. گفت امیر را نمی‌شناسم؛ ولی سلمان منم. همه با احترام، پیاده شده اسب‌ها را پیش آوردند.

سلمان گفت: برای من همین الاغ بهتر است. وارد شهر شد. خواستند او را به قصر حکومتی (دارالاماره) ببرند، امتناع ورزیده گفت: من امیر نیستم که وارد دارالاماره شوم. دکانی را صاحبش اجاره کرده همان جا را جایگاه خود قرار داده.

نشست و بین مردم حکومت و قضاوت می‌نمود. تشکیلات زندگی او عبارت از پوستی بود که بر رویش می‌نشست، آفتابه‌ای برای تطهیر داشت، عصایی نیز به همراه آورده بود که هنگام راه رفتن بر آن تکیه می‌کرد.

اتفاقا روزی سیلی عظیم وارد شهر شد. تمام مردم هراسان و آشفته شده با آه و فغان به‌واسطه از دست دادن مال و فرزند و جان خویش، فریادها می‌کردند. سلمان از جای خود حرکت کرد. پوست‌تخت را بر شانه گرفته، آفتاب را به یک‌دست و با دست دیگر تکیه بر عصا نموده بدون هیچ بیم و اضطرابی راه نجات را پیش گرفت. در آن حال می‌گفت: این چنین پرهیزکاران و سبک‌باران کسانی که به دنیا علاقه‌ای ندارند، روز قیامت نجات می‌یابند.