مرحوم آیت الله مجتهدی تهرانی (ره): روزی مردی نزد امیرالمؤمنین (علیه السلام) آمد و عرض کرد: گناه بسیار کردم؛ برایم دعا کنید تا خدا مرا بیامرزد. حضرت فرمودند: استغفار کن. فرد دیگری آمد و عرضه داشت من فقیرم؛ برایم دعا کنید. حضرت فرمودند: استغفار کن. نفر سوم آمد و عرضه داشت زراعت من آب ندارد و خشک است؛ دعا کنید تا خدا باران نازل کند. حضرت فرمودند: استغفار کن. چهارمین نفر آمد و عرض کرد: ثروت بسیار دارم؛ اما اولاد ندارم؛ برام دعا کنید. حضرت فرمودند: استغفار کن.

علامه طباطبائی در بدو ورودشان به قم برای معرفت جویان تشنه‌ی آن دیار چهره‌ای ناشناخته بود؛ اما این ناشناختگی را ظرفیت بالای علمی ایشان، مجال بقا نداد. مرحوم آیت الله سید محمدحسین حسینی تهرانی، خاطره‌ی آشنایی و درک محضر مبارک او را این‌چنین بازگو می‌کند:

به آنچه می‌دانید عمل کنید    

 آیةاللّه العظمى بهجت قدس‌سره:

«آنچه را که میدانید زیر پا نگذارید این، تمام عرفان است.»

 

 

حکم انگشتر یا دیگر اموالی که در حفاریهای درون خانه خود مییابیم، چیست؟

 فقط زیارت اباعبدالله الحسین (ع)

فرزند مرحوم علامه امینی می‌گوید:

پس از گذشت چهار سال از فوت پدرم، در شب جمعه‌ای قبل از اذان صبح، پدرم را در خواب دیدم و او را بسیار شاداب و خرسند یافتم.

جلو رفته و پس از سلام و دست بوسی، گفتم: پدر جان در آنجا چه عملی باعث سعادت و نجات شما گردید؟

 پدر، تأملی نمود و سپس فرمود: فقط زیارت اباعبدالله الحسین (علیه السلام). 

استاد سید هادی خسروشاهی

 

حسین بن حسن یکی از نوادگان امام جعفر صادق (علیه‌السلام) بود که در قم زندگی می‌کرد و آشکارا شراب می‌نوشید. 

ایشان آدم کمی نبود. از مشایخ «قم» بود. همه او را می‌شناختند و همین باعث می‌شد که لغزش سنگین او، دهان به دهان بپیچد. او در عین وابستگی به شراب، روز به روز فقیرتر هم می‌شد تا اینکه روزی از سر فقر، به سمت منزل احمد بن اسحاق اشعری که وکیل امام حسن عسکری (علیه‌السلام) در امور اوقاف بود رفت؛ ولی احمد بن اسحاق به او اجازه دیدار نداد. حسین بن حسن نیز محزون به خانه برگشت.

آیه الله العظمی سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی:

وقتی که از نجف اشرف به شهر قم مهاجرت کردیم، منزل محقّری را در پایین شهر اجاره کردیم و با نهایت فقر و قناعت روزگار می‌گذراندیم.

زن صاحب‌خانه، بسیار زن بد اخلاق و سخت‌گیری بود و ایراد فراوانی می‌گرفت. حتی موقع شستن رخت و لباس، با همسر من دعوا می‌کرد و می‌گفت: «رخت‌ها را ببرید در کنار رودخانه بشویید تا چاه منزل پُر نشود».

یک روز بر سر این موضوع با همسرم دعوا و سر و صدای بسیار کرد، من حوصله‌ام سرآمد و دل‌تنگ شدم و قلبم پریشان شد.

«محمد بن شَفّان»، یکی از راویان، روایت می‌کند: «روزی تصمیم گرفتم به دیدار «قاسم بن علا همدانی» بروم. در آن زمان، او پیر و نابینا شده بود. با آنکه جسمش تحلیل رفته بود، همچنان نماینده‌ی امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) بود. در آن دیدار، چهره‌اش را غمگین دیدم. پرسیدم: «تو را اندوهگین می‌بینم؛ آیا اتفاقی افتاده است؟»  پاسخ داد: «چند وقتی‌ست نامه‌ای خدمت آقا نوشته‌ام؛ اما هنوز پاسخی نیامده است. نگرانم که شاید از من ناراحت باشند.»

مرد بی‌سوادی قرآن می‌خواند؛ ولی معنی قرآن را نمی‌فهمید. 

روزی پسرش از او پرسید: چه فایده‌ای دارد قرآن می‌خوانی، بدون اینکه معنی آن را بفهمی؟

پدر گفت: پسرم!

سبدی بگیر و از آب دریا پرکن و برایم بیاور.

پسر گفت: غیر ممکن است که آب در سبد باقی بماند.

 پدر گفت: امتحان کن پسرم.

پسر سبدی که در آن زغال می‌گذاشتند گرفت و به طرف دریا رفت.

سبد را زیر آب زد و به سرعت به طرف پدرش دوید؛ ولی همه آب‌ها از سبد ریخت و هیچ آبی در سبد باقی نماند.

پسر به پدرش گفت؛ که هیچ فایده‌ای ندارد.