رضی‌الدین ابوالقاسم سید علی بن موسی بن طاووس (۵۸۹-۶۶۴ ه.ق)، معروف به «سید بن طاووس»، از فقهای نام‌آور شیعه در قرن ششم و هفتم هجری قمری است که بیشترین شهرت وی در زهد، تقوی و عرفان است و اکثر تالیفات او، در موضوع ادعیه و زیارات می‌باشد.

ابن طاووس از علمای حله بوده و تحصیلات علمی خود را در حله و بغداد از اساتیدی چون نجیب‌الدین ابن‌نمای حلی، فخار بن معد موسوی، محمد بن معد موسوی، تاج‌الدین حسن بن دربی، سالم بن محفوظ سوراوی، محیی‌الدین محمد بن عبداللّه حلبی، اسعد بن عبدالقاهر اصفهانی، حیدر بن محمد حسینی، ابن نجار بغدادی شافعی فراگرفته است. وی از روحیه اعتدال برخوردار و با علمای اهل‌سنت تعاملاتی داشته، به گونه‌ای که از مکتب آنها دانش اندوخته است.

او از علمایی بود که از منصب‌های حکومتی دوری می‌جست و همه‌ی منصب‌های پیشنهاد شده از سوی حاکمان را رد نمود؛ اما در زمان حمله مغولان به بغداد، بنا بر نقل‌ها، برای حفظ جان مردم، ریاست نقابت علویان را پذیرفته و سه سال در این منصب بود که دار فانی را وداع گفت. به هر حال، سیاست سید در برابر حکومت زمان خود، همواره بر دوری، انزوا و یک نوع مبارزه منفی و یا به تعبیر واقعی‌تر، یک نوع سیاست مداراجویانه بوده است.

تالیفات بسیاری از سید بن طاووس در عرصه‌های اخلاق، تهذیب نفس، تاریخ، فقه، خواب‌گزاری، ادیان و مذاهب و فضایل امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بر جای مانده است. کتاب اللهوف علی قتلی الطفوف، الاقبال بالاعمال الحسنه، الامان من اخطار الاسفار و الزمان، فرج المهموم، فلاح السائل و نجاح المسائل، کشف المهجة لثمرة المهجه، محاسبة النفس، الملاحم و الفتن و بسیاری دیگر از تالیفات ابن طاووس است. سرانجام سید ابن طاووس در صبحگاه روز دوشنبه پنجم ذی‌قعده ۶۶۴ هجری در بغداد در سن ۷۵سالگی از جهان دیده فرو بست. در این‌که وی در بغداد وفات یافت اختلافی نیست؛ اما درباره آرامگاه و مدفن او اختلاف‌ است.