شرف‌الدین علی حسینی استرآبادی نجفی معروف به شرف‌الدین استرآبادی، مفسر و محدث شیعی قرن دهم قمری و از شاگردان محقق کرکی است. هرچند وی در نجف ساکن بود؛ اما اصل او از اِسترآباد بوده است و شاید همانجا نیز متولد شده باشد. علامه مجلسی از وی با تعبیر الفاضل العلامه الزکی یاد کرده است و حر عاملی و افندی نیز او را ستوده‌اند.

شرف‌الدین استرابادی دو کتاب مشهور تألیف نموده است:

1- تأویل الآیات الظاهره

از تألیفات شرف‌الدین استرابادی، کتاب تأویل الآیات الظاهره فی فضائل العترة الطاهره است که مشتمل بر احادیثی درباره نزول آیاتی از قرآن کریم ویژه اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) است.

محتوای این کتاب بر وسعت اطلاعات حدیثی مؤلف آن گواهی دارد، چنانکه در جاهای مختلف این کتاب، بخش عمده تفسیر ابن جحام - که از منابع مهم تفسیری امامیه است - نقل شده است. مؤلف همچنین از دیگر منابع مهم حدیثی امامیه، در جمع و تدوین این کتاب بهره برده است.

خلاصه‌ای از این کتاب که به جامع (کنز) الفوائد و دافع المعاند یا کنز جامع الفوائد معروف است، به شخصی به نام علم (یا علی) بن سیف بن منصور نجفی حلی منسوب است که نسخه‌هایی از آن بر جای مانده است. درباره مؤلف کتاب اخیر، میان علمای امامیه تردیدهایی وجود دارد.

2-الفوائد الغرویه

کتاب الفوائد الغرویه، تألیف دیگر شرف‌الدین استرابادی است که شرحی بر کتاب الجعفریه محقق کرکی است.