موضوع پیوستن به FATF ، اولین‌بار پس از تصویب برجام و عدم رفع تحریم‌ها، خصوصاً تحریم‌های تبادل پولی و بانکی مطرح شد. دولت وقت آمریکا در آن زمان علاوه بر کاهش ظرفیت‌های هسته‌ای، به دنبال محدود کردن توانمندی موشکی و تضعیف عمق راهبُردی ایران نیز بود. موضوعاتی که در برجام محقق شد؛ اما آمریکایی‌ها به دنبال تحقق آن از طرقی دیگر بودند.
غربگرایان داخلی در ماه‌های اخیر با تاکید بر این گزاره اشتباه که نپیوستن به FATF چالش اساسی اقتصاد بیمار کشور به شمار می‌آید و علی‌رغم مشاهده بی‌نتیجگی برجام، مجدداً بر طبل تکرار تجربه تلخ دیگری همچون برجام این‌بار با FATF کوبیدند. مروری بر دولت سه ساله شهید رئیسی نشان داد که بدون برجام و بدون FATF نیز می‌توان موفق بود و آمارهای اقتصادی بحرانی دولت برجامی دوازدهم را بهبود داد.
«بدحجابی و بی‌حجابی از دستاوردهای شوم استعمار جدید، و حربه کاری او در تهاجم فرهنگی است. در مقابل، حجاب و پاسداری از آن، یکی از مهم‌ترین عوامل صلاح و سداد جامعه شمرده می‌شوند. هر جامعه‌ای که حجاب و عفاف خود را حفظ کند، دین و فرهنگ خود را نیز نگه داشته است و هر جامعه‌ای که حجاب در آن کم‌رنگ شده باشد، به همان نسبت دین، فرهنگ و آداب در آن رنگ باخته است»
درست در زمانی که توافقنامه‌ای ننگینی به نام برجام به کشور تحمیل، و بر اساس آن سانتریفیوژها جمع‌آوری، اورانیوم‌های غنی شده از کشور خارج و قلب راکتور اراک خارج شده بود و ایران همه اقدامات خود را روی زمین گذاشته بود و طرف مقابل فقط وعده‌هایی را روی کاغذ تحویلمان داده بود و فشارهای خود را روی بنیه دفاعی و صنعت موشکی کشور متمرکز کرده بود، هاشمی رفسنجانی علامت‌های جدیدی [در تعامل با غرب]، به آن سوی مرزها ارسال می‌کرد؛ [افزون بر این او معتقد بود که] دنیای فردا دنیای گفتگوهاست، نه دنیای موشک!
