شعرِ «ای ایران»، دو نسخه دارد. نسخه نخست، ایدئولوژی‌زدایی شده است که فقط از مطلقِ ایران سخن می‌گوید و هیچ نماد و نشانه هویّتی در آن به چشم نمی‌خورد. این نسخه، عام و مطلق است؛ چنان‌که هر ملّیّتی می‌تواند گستره خاکیِ خویش را مبنا قرار بدهد و از همبستگیِ معطوف به آن سخن بگوید. اما نسخه دوّم شعرِ «ای ایران»، ایدئولوژیک است؛ یعنی تمامیّتِ هویّت اسلامیِ ایرانیان در آن برجسته و آشکار شده است و خنثی و بی‌طرف نیست
