اربعین امسال، تفاوت مهمی با تمام پیاده‌روی‌های سال‌های گذشته داشت و آن واکنش بی‌سابقه مردم کشورهای همسایه، به‌ویژه عراقی‌ها نسبت به مقاومت ایران در جنگ تحمیلی ۱۲روزه بود. با حرکت دست‌ها، نمادی از موشک‌های ایران ساخته شد. حرکتی که نه از سمت خود ما؛ بلکه از زبان دیگران، فرصتی برای نمایش هویت و عظمت ملت ایران در سطح جهانی شد. 

سینمای ایران امروز شبیه همان آش کشک‌خاله‌ای است که از دهه‌ها پیش روی اجاق مانده، هر روز بیشتر می‌سوزد و تلخ‌تر می‌شود. دیگر نه خونی در رگ‌هایش مانده، نه روحی در قاب‌هایش، و نه جسارتی در روایت‌هایش. فیلمسازان، یکی پس از دیگری، تسلیم ترسی کاسب‌کارانه شده‌اند و به تولید نسخه‌های تکراری و بی‌مزه‌ای بسنده می‌کنند که انگار در یک کارخانه فیلم‌سازی بی‌خطر و کم‌اثر تولید شده‌اند؛ فیلم‌هایی که نه دردی دارند، نه حرفی تازه، نه حتی ذره‌ای هیجان. در این میان، «پیرپسر» اکتای براهنی مصداق همان لباس پادشاه است؛ فیلمی پرمدعا اما خالی از معنا.

سه ساعت در بن‌بست سینما یا شکنجه؟