سینمای ایران امروز شبیه همان آش کشکخالهای است که از دههها پیش روی اجاق مانده، هر روز بیشتر میسوزد و تلختر میشود. دیگر نه خونی در رگهایش مانده، نه روحی در قابهایش، و نه جسارتی در روایتهایش. فیلمسازان، یکی پس از دیگری، تسلیم ترسی کاسبکارانه شدهاند و به تولید نسخههای تکراری و بیمزهای بسنده میکنند که انگار در یک کارخانه فیلمسازی بیخطر و کماثر تولید شدهاند؛ فیلمهایی که نه دردی دارند، نه حرفی تازه، نه حتی ذرهای هیجان. در این میان، «پیرپسر» اکتای براهنی مصداق همان لباس پادشاه است؛ فیلمی پرمدعا اما خالی از معنا.
برخی جوانان گرایش روزافزونی به ناهنجاریهای اخلاقی دارند و در این میان، شبکههای اجتماعی مجازی نقش موثری در این وضعیت نابهسامان دارند. بهگونهای که جوانانی که در معرض انواع پیامها و فضای نامتعارف شبکههای اجتماعی مجازی قرار دارند، گرایش بیشتری به انجام ناهنجاریهای اخلاقی دارند.