می‌گویند مرحوم شیخ غلامرضا یزدی از روحانیان اهل معنویت و صاحب نَفَس در دوران معاصر، برای سخنرانی و روضه‌خوانی به مجالس زیادی دعوت می‌شد. تنها مرکبش، الاغی بود که با آن مسافرت می‌کرد. یک روز وقتی با الاغش برای روضه‌خوانی وارد یک کوچه شد، پای الاغ به چاله‌ای فرو رفت و قدری آسیب دید. شیخ بعد از تیمار الاغ آن را به انتهای کوچه برد و افسار آن را جلوی درب مجلس روضه بست و بعد از پایان مراسم سوار بر مرکب شد و برگشت. سال بعد نیز مجدداً برای سخنرانی، وی را به همان منزل دعوت کردند. 

صورتش آفتاب‌سوخته بود و دلش پر از امید. شنیده بود مردی از تبار پیامبر از مدینه رهسپار خراسان است.

دلش لرزید، نمی‌دانست چرا، با شوق خود را به مدینه رساند. روبه‌روی امام رضا نشست و گفت: ساربانی هستم سنی مذهب، اهل روستاهای اصفهان. اگر مرا بپذیرید، راه را بلدم.

وقتی به خراسان رسیدند، امام کرایه‌اش را پرداختند.

دلیلش را هیچ‌کدام درست به یاد نداشتند، فقط برایشان قهر مانده بود و خاطره‌ی تلخ دعوای آخر.

ابوکاهل نزد یکی از دو رفت و گفت: چرا با رفیقت دعوا کردی و قهری؟ او خیلی تو را دوست دارد و از تو تعریف می‌کند!

مرد، لبخند شادی روی لبش نشست.

ابوکاهل نزد دیگری رفت و همین حرف را تکرار کرد، و آن دو با هم آشتی کردند.

عذاب وجدانِ دروغی که به آن دو دوست گفته بود، خواب شب را از او گرفته بود.

حجت‌الاسلام حسین طائب

 

از بایزید بسطامی، عارف بزرگ، پرسیدند: این مقام ارزشمند را چگونه یافتی؟ گفت: شبی مادر از من آب خواست. نگریستم، آب در خانه نبود. کوزه برداشتم و به جوی رفتم که آب بیاورم. چون باز آمدم، مادر خوابش برده بود. پس با خویش گفتم: «اگر بیدارش کنم، خطاکار خواهم بود.» آن گاه ایستادم تا مگر بیدار شود. هنگام بامداد، او از خواب برخاست، سر بر کرد و پرسید: چرا ایستاده‌ای؟! قصه را برایش گفتم. او به نماز ایستاد و پس از به جای آوردن فریضه، دست به دعا برداشت و گفت: «خدایا! چنان که این پسر را بزرگ و عزیز داشتی، اندر میان خلق نیز او را عزیز و بزرگ گردان».

گران‌بهاترین شی

بعضی از افراد وقتی ارتقای علمی می‌یابند یا مدرکی از جایی می‌گیرند، فریفته این عناوین اعتباری می‌شوند و حتی در مقابل انسان‌های هم شأن خود هم سر فرود نمی‌آورند، چه رسد به شاگردان و کوچکترها؛ اما اگر تربیت، قرآنی باشد، آنگاه کوه علم هم که باشی، تواضعت از دست نمی‌رود و فریفته توفیقات معنوی نمی‌شوی. رفتار علامه طباطبایی با شاگرد خود، نمونه‌ای از رفتار یک عالم ربانی و تربیت یافته مکتب قرآن و اهل بیت علیهم‌السلام است که در ذیل می‌آید:

ظهر بود و باد داغی می‌وزید، صدای همهمه‌ای در کوچه‌های نزدیک مسجد بلند شد.

خبر مثل برق، در شهر پیچید: قدامه‌بن‌مظعون، شراب نوشیده!

خلیفه که روی تخت لَم داده بود، گفت: قدامه را نزد من بیاورید.

قدامه با لبخند وارد شد، خلیفه با اخم گفت: تو شراب نوشیدی؟ باید تو را تازیانه بزنم!

او با خونسردی سر را بلند کرد و گفت: جناب خلیفه مگر در قرآن نخوانده‌ای که (بر آنان که ایمان آورده‌اند و کردار شایسته انجام داده‌اند، گناهی نیست در آنچه خورده‌اند) من ایمان دارم، پس گناهی در شرابی که نوشیده‌ام نیست.