بعضی از افراد وقتی ارتقای علمی می‌یابند یا مدرکی از جایی می‌گیرند، فریفته این عناوین اعتباری می‌شوند و حتی در مقابل انسان‌های هم شأن خود هم سر فرود نمی‌آورند، چه رسد به شاگردان و کوچکترها؛ اما اگر تربیت، قرآنی باشد، آنگاه کوه علم هم که باشی، تواضعت از دست نمی‌رود و فریفته توفیقات معنوی نمی‌شوی. رفتار علامه طباطبایی با شاگرد خود، نمونه‌ای از رفتار یک عالم ربانی و تربیت یافته مکتب قرآن و اهل بیت علیهم‌السلام است که در ذیل می‌آید:

آیت الله سید محمدحسین حسینی تهرانی از شاگردان علامه طباطبایی نقل می‌کند: [ایشان] پیوسته در مقابل واردین [افرادی که به حضور ایشان می‌رسیدند]، مؤدب، قدری جلوتر از دیوار و پایینتر از مهمان می‌نشستند. من شاگرد ایشان بودم و بسیار به منزل ایشان می‌رفتم و به مراعات ادب می‌خواستم پایینتر از ایشان بنشینم؛ اما ابداً ممکن نبود. ایشان برمی‌خاستند و می‌فرمودند: «بنابراین ما باید در درگاه یا خارج از اتاق بنشینیم!»

چندین سال قبل در مشهد مقدس به منزل ایشان رفتم. دیدم در اتاق، روی تشکی نشسته‌اند؛ زیرا به علت کسالت قلب، طبیب دستور داده بود روی زمین ننشینند. ایشان از روی تُشک برخاستند و مرا به نشستن روی آن تعارف کردند. من از نشستن خودداری کردم و با ایشان هر دو مدتی ایستاده بودیم، تا بالاخره فرمودند: «بنشینید، تا من جمله‌ای را عرض کنم». من ادب نموده و اطاعت کردم و ایشان نیز روی زمین نشستند و بعد فرمودند: «جمله‌ای را که می‌خواستم عرض کنم این است که: آنجا نرم‌تر است!»