قطب‌الدین سعید بن عبدالله بن حسین بن هبه‌الله راوندی کاشانی (متوفای ۵۷۳ ه ق) معروف به قطب راوندی، محدث، مفسر، متکلم، فقیه، فیلسوف و مورخ بزرگ شیعه در قرن ششم هجری قمری بود.

وی از شاگردان شیخ طبرسی صاحب تفسیر مجمع‌البیان بوده و ابن شهرآشوب از شاگردان معروف او بود. وی دارای تالیفات بسیاری در علوم مختلف است که از معروف‌ترین آنها کتاب الخرائج و الجرائح می‌باشد. او در صحن حرم حضرت معصومه (علیهاالسلام) دفن شده است.

ابوعبداللّه محمد بن جعفر بن علی مشهدی حائری (متوفای ۶۱۰ ق) معروف به محمد بن مشهدی و ابن مشهدی عالم شیعی در قرن ششم هجری است. محمد بن مشهدی از مشایخ حدیث است که نامش در بسیاری از اجازات دیده می‌شود. اطلاع چندانی در مورد شخصیت وی در دست نیست؛ جز اینکه بیشتر عالمان شیعه بر کتاب «المزار الکبیر» وی اعتماد کرده و بدان استناد جسته‌اند.

محمد بن مشهدی از عالمان شیعی است که در قرن ششم هجری می‌زیسته؛ اما مطلب دیگری درباره وی نیست و شخصیت او مجهول است تا آنجا که آیت الله سید ابوالقاسم خویی، احوال و شخصیت محمد بن مشهدی را نامعلوم خوانده است.

مشایخ و شاگردان

محمدحسن شریف اصفهانی یا محمدحسن نجفی (۱۲۰۲-۱۲۶۶ق) معروف به صاحب جواهر از فقهای شیعه در قرن سیزدهم قمری در نجف بود. مهم‌ترین اثر او کتاب "جواهر الکلام" است و از این جهت در میان بزرگان شیعه به صاحب جواهر شهرت دارد. وی از شاگردان سید محمدجواد عاملی (صاحب مفتاح الکرامه) و جعفر کاشف الغطاء بود و درس وی پس از شریف العلماء مازندرانی، از مهم‌ترین دروس حوزه نجف به شمار می‌آمد. به توصیه او، شیخ انصاری، زعامت و مرجعیت شیعیان را به عهده گرفت.

ملا حبیب‌الله در سال ۱۲۶۲ق در کاشان متولد شد. پدرش ملا علی‌مدد ساوجی از علمای ساوه و از شاگردان ملا احمد نراقی و سید ابراهیم قزوینی بود که مدتی در قزوین سُکنی گزید و سپس به کاشان رفت. مادرش نیز دختر آقا سید حسین کاشانی (معروف به میرزا بابای حسینی نطنزی) بود.

محقّق کَرَکی (۸۶۵ یا ۸۷۰ق-۹۴۰ق)، از فقها و علمای مشهور شیعه در عصر صفوی است. او در روستای کرکِ نوح در جبل‌عامل لبنان متولد شد. او در سال ۹۱۶ق وارد ایران شد.

سید بهاءالدین، علی بن عبدالکریم نیلی نجفی عالم شیعه قرن هشتم هجری که او را علامه، فقیه، متکلم، مفسر، رجالی و نسّابه به معنای متخصص در علم نسب‌شناسی خوانده‌اند. تاریخ دقیق ولادت او مشخص نیست؛ اما گفته شده قبل از سال ۷۴۰ق بوده؛ زیرا عبدالمطلب بن اعرج حسینی از اساتید او به سال ۷۵۴ق درگذشته است. سید بهاءالدین از سادات حسینی و از نسل حسین ذوالدمعه پسر زید بن علی است.

رضی‌الدین ابوالقاسم سید علی بن موسی بن طاووس (۵۸۹-۶۶۴ ه.ق)، معروف به «سید بن طاووس»، از فقهای نام‌آور شیعه در قرن ششم و هفتم هجری قمری است که بیشترین شهرت وی در زهد، تقوی و عرفان است و اکثر تالیفات او، در موضوع ادعیه و زیارات می‌باشد.