در سال‌های اخیر شبهه‌ای مطرح شده که گویا به دلیل کم‌احترامیِ حضرت یوسف (علیه‌السلام) به پدرش، نبوت از نسل او برداشته شده است؛ ادعایی که نیازمند بررسی دقیق است.

بنابر روایتی، امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرمایند: علت به پیامبر نرسیدن فرزندان حضرت یوسف (علیه السلام) آن است که وقتی پدرش به مصر نزد او آمد، یوسف دیرتر از پدر از اسب پایین آمد و خداوند به‌ خاطر این ترکِ اَولی، از نسل او پیامبری قرار نداد.

عرضه حدیث، به معصوم نشان دادن یا قرائت کردن احادیث برای معصومان (علیهم السلام) بوده که به عنوان روشی برای اطمینان از درستی احادیث استفاده می‌شده است. نمونه‌هایی از عرضه احادیث در کتاب‌ها نقل شده است. در دوره غیبت صغری، این کار توسط نائبان خاص صورت می‌گرفت. در دوره غیبت کبری با عدم دسترسی به معصوم، روش جدیدی به وجود آمد که در آن احادیث را به عالمان حدیث‌شناس عرضه می‌کردند. روش اجازه روایت از روش‌هایی است که برای جبران عدم دسترسی به معصوم، به وجود آمد.

مصحف فاطمه (س) کتابی که جبرئیل پس از وفات پیامبر اسلام (ص) بر حضرت فاطمه (س) املا کرد و امیرالمومنین علی (ع) آن را نوشتند. بر اساس روایات، در اصل وجود چنین کتابی تردید نشده است.

روایات مربوط به وجود مصحف فاطمه (س) در قدیمی‌ترین منابع روایی شیعه، چون بصائر الدرجات و الکافی آمده است. بنا بر منابع، مصحف فاطمه (س) در دسترس کسی نبوده و نزد امامان شیعه (ع) محفوظ است. بیشترین روایات مربوط به این مصحف را علامه مجلسی در باب‌های مربوط به علوم اهل‌بیت (ع) آورده است.

ابوهریره در یمن متولد شد. به جز کنیه ابوهریره، نام دیگری برای او ثبت نشده است. در زمان جاهلیت برای او تا ۳۰ اسم احتمال داده‌اند و بعد از اسلام آوردنش بیش از ۱۰ اسم برایش نقل کرده‌اند. ابوهریره همراه با رئیس قبیله خود، در سن ۳۰ سالگی با کاروانی به مدینه آمد و در سال هفتم هجری با پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) بیعت کرد. تاریخ‌نگاران به اتفاق، تاریخ بیعت ابوهریره با پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) را سال هفتم پس از هجرت نگاشته‌اند. مدت مصاحبت ابوهریره با پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)، بنابر نقل خودش، بیش از ۳ سال نبوده است.

عرب قحطانی گروهی از قبایل عرب‌اند که زیستگاه اصلی‌ آنان جنوب شبه‌جزیره عربی بوده است. این گروه از عرب‌ها را فرزندان قحطان دانسته‌اند و از این رو به آنان عرب قحطانی گفته‌اند. قبایلی همچون سبأ و حمیر که در جنوب عربستان، حکومت‌های بزرگی تاسیس کردند و نیز برخی قبایل که از جنوب به مناطق شمالی جزیرة العرب مهاجرت کردند از جمله؛ قبایل جُرهم و خُزاعه در مکه و اوس و خزرج در مدینه از قبایل قحطانی بودند.

نسب قحطانی‌ها

مسلمانان از این صلح، چند امتیاز و پیروزی مهم به شرح زیر به دست آوردند:

عملاً به فریب‌خوردگان مکه نشان دادند آن‌ها قصد کشتار ندارند، و برای شهر مقدس مکه و خانه خدا احترام فراوان قائلند؛ همین امر سبب جلب قلوب جمع کثیری، به سوی اسلام شد.

قریش برای اولین بار، اسلام و مسلمین را به رسمیت شناختند، مطلبی که دلیل بر تثبیت موقعیت آن‌ها در جزیره «عربستان» بود.

پیامبر اسلام تعدادی از صحابه را مسئول کتابت قرآن کردند تا با دقت به ثبت، ضبط و نگارش قرآن کریم بپردازند. امیرالمومنین علی (علیه السلام) جزو کاتبان وحی بودند و ابوبکر، عمر بن خطاب، عثمان بن عفان، زید بن ثابت، ابی بن کعب، حنظله بن ربیع، خالد بن ولید، ثابت بن قیس و… از کاتبان مشهور قرآن کریم در زمان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) بودند.

در مورد جمع‌آوری قرآن در زمان پیامبر، دو نظریه وجود دارد. برخی معتقدند پس از رحلت پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) ترتیب سوره‌ها و آیات، بر اساس اجتهاد و رأی صحابه انجام گرفت.

واژه «اولوالعزم» در قرآن به معنای اراده و تصمیم راسخ برای انجام مأموریتی بزرگ است و جایگاهی ویژه و متمایز در متون دینی دارد.

کلمه «اولوالعزم» یک‌بار در قرآن آمده است. خداوند می‌فرماید: «فَاصْبِرْ کَما صَبَرَ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُل...»؛ مانند رسولان اولوالعزم صبر کن و...

طبق نقل عموم مورخان ساخت قبه الصخره در دوره امویان صورت گرفته است. گفته شده است که در زمان عمر مسجدی بر روی صخره ساخته شد؛ اما قبه الصخره توسط عبدالملک مروان ساخته شده است. ابن اثیر در الکامل آورده است: «امویان در شهر اورشلیم مسجد صخره و حرم را در آن ساختند»

در کتاب موسوعه الفلسطینیه آمده است: «ساخت قبه الصخره که مهم‌ترین بنا در وسط ساحت حرم شریف قدسی است، توسط عبدالملک بن مروان پنجمین خلیفه اموی آغاز شد. ساخت این بنا از سال ۶۸ق تا ۷۲ق طول کشید.» کتاب فضائل بیت‌المقدس نیز ساخت مسجد و قبه در بالای صخره را به عبدالملک بن مروان نسبت داده است.