پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در طول دعوت به اسلام و یکتاپرستی و ترک بُت‌ها، همواره دچار موانع و کارشکنی از طرف کفار و مشرکین می‌شد و در صف اول مخالفان «ابولهب» عموی پیغمبر و همسرش «ام‌جمیل» که خواهر ابوسفیان و عمه معاویه بود، از سرسخت‌ترین و بدزبان‌ترین دشمنان پیغمبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بودند.
بی‌تردید یکی از بهترین یاران امام هشتم (علیه‌السّلام) ابوجعفر احمد بن محمد ابی‌نصر، معروف به بزنطی است. او که تا سال ۲۲۱ ق زنده بوده، افتخار شاگردی سه امام را داشته است: امام کاظم، امام رضا و امام جواد (علیهم‌السّلام). اما شاید همراهی وی با امام هشتم بسیار چشمگیر بوده که در برخی روایات از وی با عنوان «صاحب الرضا» یاد شده است.
وی روایات متعددی را از امام هشتم (علیه‌السّلام) گزارش کرده است. او دانشمندی فقیه و محدث و مؤلف و همواره مورد تایید اهل‌بیت (علیهم‌السلام) بوده است.
واژه «عفریت» یک‌بار در قرآن کریم، در داستان حضرت سلیمان (علیه‌السّلام) مطرح شده است. آنجا که می‌فرماید: «قالَ عِفْریتٌ مِنَ الْجِنِّ اَنَا آتیکَ بِهِ قَبْلَ اَنْ تَقُومَ مِنْ مَقامِکَ وَ اِنِّی عَلَیْهِ لَقَوِیٌّ اَمین»؛ عفریتی از جنّ گفت: من آن تخت را نزد تو می‌آورم پیش از آنکه از جای خود برخیزی و من نسبت به این امر، هم توانا و هم امینم.
قوم یونس علیه السلام مردمی بودند که در منطقه نینوا در اراضی موصل زندگی می‌کردند. آنان از قبول دعوت یونس علیه السلام امتناع داشتند. ایشان سی و سه سال مردم را به خداپرستی و دست برداشتن از گناه دعوت کردند، جز دو نفر کسی به ایشان ایمان نیاورد، یکی شخصی به نام روبیل و دیگری به نام تنوخا
روبیل از خانواده‌ای بزرگ و دارای علم و حکمت بود و با یونس سابقه دوستی داشت. تنوخا مردی بود عابد و زاهد، و کارش تهیّه هیزم و فروش آن بود.
یونس علیه السلام از دعوت قوم خود طَرْفی نبستند، به درگاه حق از قوم نینوا شکایت بردند، عرضه داشتند:
«یسع» نام یکی از معدود پیامبرانی است که نامش در قرآن کریم و در کنار نام پیامبران بزرگی؛ مانند حضرت اسماعیل آمده است. این نام به صورت‌های مختلف قرائت شده است که قرائت مشهور آن «الیَسَع» است
«وَ اذْکُرْ اِسْماعِيلَ وَ الْیَسَعَ وَ ذَا الْکِفْلِ وَ کُلٌّ مِنَ الْاَخْيارِ؛ و به یاد بیاور «اسماعیل» و «یسع» و «ذا الکفل» را که همه از نیکان بودند»
«اصحاب صفه» یا «اهل صفه»، گروهی از مهاجران فقیر بودند که به دلیل نداشتن خانه و زندگی و یا فامیل در شهر مدینه، ناگزیر ابتدا بخشی از مسجدالنبی (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) را برای جا و مکان برگزیدند و در آنجا استراحت می‌کردند و سپس صفّه‌ای (سایبانی) برای آنان در کنار مسجد آماده شده و به آنجا منتقل شدند.
آنان اهل سختی و ریاضت بودند که مستقیماً از معدن نبوت کسب فیض می‌کردند و در جنگ‌های اسلامی شرکت کرده و مخلصانه جهاد می‌نمودند؛ از این رو بعضی از آیات قرآن در فضیلت، صفا، پاکی و قداستشان نازل شده است.
از ظاهر برخی آیات قرآن چنین برمی‌آید که حضرت موسی (علیه‌السلام) در تکلم مقداری مشکل داشت؛ ازاین‌رو در تفسیر آیه «و گره از زبانم باز کن!»، چنین گفته‌اند: موسی (علیه‌السلام) از خدا خواست تا گرهی را که در زبانش وجود دارد، برطرف کند؛ زیرا او دچار مشکلی بود که با وجود آن نمی‌توانست حروف را به طور واضح تلفظ کند.
درباره لکنت‌زبان حضرت موسی دیدگاه‌هایی بیان شده است:
عصر حجر به دو دوره مهم تقسیم می‌شود: عصر حجر قدیم (پارینه سنگی)، عصر حجر جدید (نوسنگی)
عصر حجر قدیم (پارینه یا دیرینه سنگی)
در این دوره انسان برای تهیه خوراک خود، به شکار می‌پرداخت. انسان این دوره با چکش سنگی و تبر دستی آشنایی داشته و یک نوع ظروف سفالین ناهموار را که به طور ناقص پخته بود به کار می‌برد. نخستین تلاش‌ها برای کشاورزی در زمین‌های رسوبی انجام گرفت. در این دوره نخستین پیشرفت در فن کوزه‌گری صورت گرفت و آن پیدایش ظروف نقشدار بود.
