واقعیت تلخ این است که غربیها در روابط بینالملل نه اخلاق میشناسند و نه قدردانی. منطق آنان ساده است: هر جا عقبنشینی دیدند، فشار را بیشتر میکنند؛ هر جا مقاومت دیدند، پای میز معامله حاضر میشوند.
این روزها جامعه، مملو از حرفها و تحلیلهایی است که به یقین، با دقت و درایت میتوان دست دشمن را در پشت صحنه دید. هم سخنان برخی از مسئولین دیروز و امروز کشور، هم برخی از بیانیهها و هم بعضی از تفسیر و تحلیلهایی که بعضاً از سر دلسوزی در پاسخ به آنان مطرح میشود، میتواند وحدت جامعه را مخدوش کند و دشمن را به این باور برساند که شاید زمینه برای حمله به ایران اسلامی مهیاست!
مگر آمریکا به اعتراف صریح ترامپ و نتانیاهو، در گرماگرم مذاکرات، به رژیم صهیونیستی دستور حمله نظامی به ایران را صادر نکرد؟! و مگر بعد از استیصال و شکست اسرائیل، مستقیم و بیواسطه به مراکز هستهای کشورمان حمله نکرد؟!
جنایت کربلا در تاریخ نمونه نداشت و مردم حتی از کفار هم ندیده و نشنیده بودند که چنین کاری کرده باشند. از این رو حرکت امام حسین (علیهالسلام) بنیامیه را به کلی رسوا کرد و تمام رشتههای چندین ساله معاویه را در کمتر از یک روز پنبه کرد. کسی نمیتوانست باور کند که خلیفه پیامبر با کسی، آن هم فرزند رسول خدا (صلی الله علیه وآله) و خاندان آن حضرت، چنین معاملهای انجام دهد. همه قطع و یقین پیدا کردند که چنین کسی نمیتواند خلیفه پیامبر باشد.