با طولانی شدن حضور ظالمانه استعمارگران پرتغالی در آنگولا و افزایش جرم و جنایات وحشیانه آنان علیه مردم مظلوم این منطقه آفریقایی، هر از گاهی برخی گروه‌های آنگولایی با تشکیل حلقه مقاومت در برابر استعمارگران، سعی داشتند از ظلم و وحشی‌گری آنان بکاهند؛ اما در عوض استعمارگران با حمله به مردمان غیرنظامی و شکنجه و کشتار وحشیانه بومیان، تلاش می‌کردند هسته‌های مقاومت را متلاشی کنند. "برنارد ریورز" در نشریه آفریقا تودی (دانشگاه ایندیانا) با شرح گوشه‌ای از جنایات وحشیانه استعمارگران پرتغالی در آنگولا می‌نویسد:
مروری بر صفحات تاریخ استعمار در کشورهای مختلف نشان می‌دهد علی‌رغم ادعاهای انسان‌دوستانه و حقوق بشری که امروزه در رسانه‌های غربی تبلیغ می‌شود، رفتار غیرانسانی و خوی وحشی‌گری همواره بخش غیرقابل‌انکار استعمارگران اروپایی در مناطق تحت استعمار بوده است.
به عنوان یک نمونه کوچک از این وحشی‌گری‌ها «باری هاتون» در گزارشی در لس‌آنجلس تایمز می‌نویسد:
... نیروهای پرتغالی، سر سربازان استقلال‌طلب آنگولا را به درختان دو طرف جاده‌ها می‌آویختند.
همچنان که گذشت، استعمارگران غربی حدود ۱۳ میلیون آفریقایی را ربوده و در قالب تجارتِ برده، از مسیر اقیانوس اطلس به قاره آمریکا قاچاق نمودند و آنها را برای همیشه از خانه‌ها، خانواده‌ها، اجداد و فرهنگ‌های خود جدا کردند. در این میان، آنگولا از جمله کشورهای آفریقایی است که استعمارگران غربی از جمله پرتغالی‌ها، میلیون‌ها آفریقایی را از این کشور ربوده و در قالب تجارت برده به فروش رساندند.
یکی از مهم‌ترین نمادهای نقض حقوق بشر در آمریکا، از ابتدای ورود اشغالگران به این سرزمین و تصرف سرزمین بومیان اصلی این منطقه تاکنون رخ داده است. پایگاه سازمان مدافع حقوق انسانیEJI درباره شیوه غیرانسانی انتقال بردگان آفریقایی به آمریکا می‌نویسد:
در سال ۱۹۶۰ میلادی، تعدادی از مبارزین موزامبیکی بر آن شدند تا با استعمارگران پرتغالی، برای دستیابی به استقلال، وارد مذاکره شوند؛ اما پرتغالی‌ها نه‌تنها به این درخواست اهمیتی ندادند، بلکه نمایندگان مبارزین موزامبیکی را دستگیر و زندانی کردند.
مدت‌ها پس از این‌که بریتانیا، فرانسه و سایر قدرت‌های استعماری، استقلال مستعمره‌هایشان را پذیرفتند، پرتغال همچنان در پی حفظ قدرت استعماری خود در مناطق تحت اشغال بود.
تلاش پرتغال برای حفظ سلطه استعماری‌اش در موزامبیک، منجر به نزاعی بزرگ و ده‌ساله در این کشور شد. نزاعی که خشونتی یک‌طرفه علیه بومیان و جابه‌جایی اجباری آنها را در پی داشت. به دنبال اصرار پرتغال بر تداوم اشغالگری در موزامبیک، گروه‌های چریکی مردمی، برای مقابله با نیروهای پرتغالی تشکیل شدند.
پایگاه تحقیقاتی دانشگاه آکسفورد به نقل از کتاب «تاریخ شفاهی، کشتار ویرموریا» می‌نویسد:
در سال ۱۹۷۲، دولت استعمارگر پرتغال، تعداد زیادی از واحدهای ارتش خود را در موزامبیک (کشوری در جنوب شرقی آفریقا) برای عملیات‌هایی موسوم به پاک‌سازی مستقر کرد که دست به قتل‌عام مردم بزنند.
از اواخر قرن نوزدهم، ارتش فرانسه برای تامین نیروی انسانی موردنیاز خود، شروع به استخدام سرباز از مستعمرات آفریقایی خود کرد. در جنگ جهانی دوم، هزاران نفر از ساکنان غرب آفریقا برای فرانسه جنگیدند.
فرانسوی‌ها وعده داده بودند که حقوق این سربازان را بپردازند؛ ولی چنین نکردند. گروهی از سربازان با برگزاری تجمعاتی، خواستار پرداخت بخشی از حقوق خود، پیش از بازگشت به روستاهایشان شدند و به بدقولی فرانسوی‌ها اعتراض کردند.
