دکتر محمد تهرانی 

 

در قسمت قبلی اشاره شد که در سال ۱۹۶۰ میلادی، تعدادی از مبارزین موزامبیکی بر اثر شدت فشارها و کشتار مردم بی‌گناه از سوی اشغالگران، بر آن شدند تا با استعمارگران پرتغالی، برای دست‌یابی به نتیجه‌ای که مورد توافق طرفین باشد، وارد مذاکره شوند تا شاید از این طریق بتوانند هم استقلال موزامبیک را به دست آورند و هم مانع کشتار مردم بی‌گناه شوند. اما پرتغالی‌ها نه‌تنها به این درخواست اهمیتی ندادند؛ بلکه نمایندگان مبارزین موزامبیکی را دستگیر و زندانی کردند. در نهایت نیز نظامیان پرتغالی با همراهی گروهی از سربازان به ضرب و شتم و شلیک مستقیم به مردم ادامه دادند و تنها در جریان یکی از این قتل‌عام‌ها، هزاران موزامبیکی زخمی و صدها نفر کشته شدند.

در یکی دیگر از اتفاقات غمناک مردم موزامبیک تحت اشغال اشغالگران پرتغالی، نیویورک‌تایمز در گزارشی آورده است: پنج مبلغ هلندی مسیحی که در اینهامینگا (یکی از شهرهای موزامبیک) مشغول به کار بودند، اطلاع دادند که نیروهای استعمارگر پرتغال، بومیان آزادی‌خواه موزامبیک را شکنجه و قتل‌عام می‌کردند (در جریان این شکنجه‌ها، حتی کودکان مظنون به همکاری با گروه‌های چریکی نیز توسط شوک الکتریکی شکنجه می‌شدند).

یکی از مخفیگاه‌های گروه‌های چریکی موزامبیک، جنگل‌های اینهامینگا بود. پرتغالی‌ها در فوریه ۱۹۷۴، به این مناطق حمله کردند و ۱۱۳ موزامبیکی را طی سه روز کشتند. سپس افراد قتل‌عام شده را در گورهای دسته‌جمعی دفن کردند! از ماه مارس همان سال نیز، عملیاتهای بزرگی توسط دولت پرتغال انجام شد و مواد منفجره توسط هلی‌کوپتر و بمب‌افکن، روی منطقه ریخته شد.