شرابخواری که یکی از مذمومترین و منفورترین اعمال است، دارای آثار دنیوی زیادی است که مهمترین آنها: طرد شرابخوار در جامعه، عدم تصدیق او، عدم مجالست با او، عدم عیادت و عدم شرکت در تشییع او، عدم اطاعت زن از شوهر شرابخوار و قبول نشدن نماز او میباشد. در روایت آمده: خداوند تا چهل روز نماز شرابخوار را قبول نمیکند و توبهاش تا چهل روز پذیرفته نمیشود و اگر در این چهل روز بمیرد، وارد آتش دوزخ میشود.
قرآن میفرماید: اگر بعضی به جبهه بیایند، اسباب دردسر هستند. بهتر است، نیایند. "لَوْ خَرَجُوا فِیکُم مَّا زَادُوکُمْ إِلَّا خَبَالًا "اگر آنها همراه شما (به سوی میدان جهاد) خارج میشدند، جز اضطراب و تردید، چیزی بر شما نمیافزودند.
شیطان جز فریب و نیرنگ، وعده نمیدهد. مراقب تهدید، تطمیع، رشوه و لقمه حرام باشیم و از همه مهمتر متوجه وحدت مردم در جامعه باشیم که دشمن از هر راهی برای ایجاد تفرقه و دسته دسته کردن مردم استفاده میکند، همانطور که فرعون چنین میکرد
افراد زودباور، وقتی به یک فعالیت خرافی عمل میکنند و از آن نتیجه میگیرند، با خودشان میگویند پس قطعاً این فعالیت از جانب خدا هم تایید شده که نتیجه داده است، در صورتی که اینطور نیست.
در ادبیات دینی، به هیچ عنوان به فرد دعا کننده تضمین داده نمیشود که به خواستهاش میرسد؛ بلکه خیلی از مواقع به علت نبودن شرایط (اسباب تحقق)، خواسته فرد محقق نمیشود؛ اما حقی هم از او ضایع نمیشود؛ بلکه این دعا باعث دفع بلایی از او و یا ذخیره آخرتش میشود که به آن استجابت گفته میشود.
نسل جوان و نوجوان امروز، بیش از هر زمان دیگر با بحرانهای هویتی و بارش پیامهای متناقض روبهروست. تقویت باورهای دینی آنان با نصیحت و دستورهای کلیشهای امکانپذیر نیست. این مسیر تنها از دل فرهنگ میگذرد. فرهنگی که دین را نه در قالب بخشنامه؛ بلکه در زندگی روزمره، در هنر، در ادبیات، در رفتار اجتماعی و در فضای واقعی شهر جاری کند. باور نیز، زمانی در دلها مینشیند که در زندگی تجربه شود، نه فقط در سخن تکرار.