یکی از مشکلات مطالعات تاریخی، به ویژه حوادث تاریخی دوردست، ضعف یا نامعتبر بودن مستندات است. اما خوشبختانه قیام عاشورا از این جهت بسیار غنی است. بسیاری از جزئیات قیام ابیعبدالله الحسین با دقت و امانت نقل شده و در اختیار ما قرار دارد.
نقشه جامع علمی کشور در اواخر دهه هشتاد طی جلسات متعددی (۱۶ جلسه) در شورای عالی انقلاب فرهنگی در اواخر سال ۱۳۸۹ به تصویب رسید و برای اجرا، ابلاغ شد. در این نقشه وضعیت مطلوب علمی و فناوری جمهوری اسلامی ایران در افق سال ۱۴۰۴ ترسیم شده است. اولویتهای حوزههای مختلف علمی و فناوری در سه سطح الف، ب و ج ترسیم شده است. پاسخ به این سؤال که در ماههای آخر افق ترسیم شده در این نقشه، تا چه میزان در دستیابی به اهداف آن موفق بودهایم، نیازمند بررسی دقیق و مستند است.
حادثه درمانگاه قرآن و عترت قم و موجسواری رسانهای دشمنان داخلی و خارجی و دوستان نادان و البته پرمدعای رسانهای که معالاسف در اغلب بزنگاهها به مثابه سربازان رایگان دشمن عمل میکنند، نشان داد که دشمنان فرهنگ و عفت و غیرت ما، نه به خواب رفتهاند و نه از اقدامات خود در جهت حرمتزدایی از مقدسات و عفتزدایی از جامعه ذرهای کوتاه آمدهاند: «وَ لَنْ تَرْضی عَنْکَ الْیَهُودُ وَ لاَ النَّصاری حَتَّی تَتَّبِعَ مِلَّتَهُم» (بقره، ۱۲۰)
به گواهی آثار و کتابهای برجایمانده، میتوان گفت که ایشان همزمان به «اسلامیسازی علومانسانی»، «اسلامیسازی کنشگران عرصه علم»، «تحول در ساختارهای آموزشی و پژوهشی» و «اسلامیسازی جامعه و فرهنگ عمومی» توجه داشتند.
گفتیم که علامه_مصباح پس از اثبات «امکان و ضرورت اسلامیسازی علومانسانی»، سهگام مهم را برای اسلامیسازی علومانسانی برمیشمارد:
گام نخست، ناظر بهنقد علومانسانی رایج بود که در مطلب پیشین به آن پرداختیم.
گام دوم: تبیین مبانی معقول علومانسانی
یکی از بدترین پیامدهای عملی لیبرالیسم، هنجار شدن «بیبندوباری» و «بیحیایی عمومی» جوامع لیبرال بوده است.
«زاد و ولدهای نامشروع»، «طلاق و زندگیهای مجردی»، «صنعت پورنوگرافی» و درآمدهای نجومی ابر سرمایهداران دنیای فیلم و سینما از این صنعت؛ «رواج همجنسبازی»؛ «رواج روسپیگری»، «اصالت فردیت»، و «لذتگرایی لجامگسیخته» از جمله دیگر پیامدهای عملی لیبرالیسم بوده است. اموری که نه کرامتی برای زنان باقی گذاشته است و نه جایگاهی جز ابزارهای برای ارضای شهوتهای حیوانی عدهای از مردان و وسایلی برای کسب ثروت برای سرمایهداران.
بدون شک هرکس داستان کربلا و غربت و مظلوميت امام حسين علیه السلام و يارانش را بشنود يا بخواند، حتماً محزون و غمگين شده و توانايي جلوگيري از گريستن را ندارد.
افزون براين، توصيههاي زيادي به برپايي مجالس عزا و رثاي ابيعبدالله شده است؛ گريه بر مظلوم و گريه براي بيياور ماندن ولي خدا و دين خدا، ميتواند عبرتآموز، محرک و نيروزا باشد.
اما کساني بوده و هستند که بر اصالت اشک و گريه، بدون آنکه به انزجار از کفر و شرک و نفاق و ظلم منجر شود، تأکيد و اصرار داشته و دارند!