حمله ایتالیا به اتیوپی در اکتبر ۱۹۳۵ در دوران رهبری موسولینی، یکی از جنگهای استعماری کشورهای غربی بود که با حمله سربازان ایتالیایی تحت فرماندهی امیلیود بونو به کشور اتیوپی (حبشه) که در آن دوران به رهبری هایله سلاسی اداره میشد، آغاز شد. این دومین حمله ایتالیا به اتیوپی پس از سال 1896 بود. در حمله اول ارتش ایتالیا به اتیوپی در سال ۱۸۹۶ با اینکه مهاجمان ایتالیایی از تجهیزات قدرتمند و نیروی هوایی قوی برخوردار بودند، اما نتوانستند در برابر ارتش مسلح به تیر و کمان اتیوپی پیروز شوند و مجبور به عقبنشینی شدند. ایتالیا حدود 40 سال بعد، مجددا بدون اعلان رسمی، به اتیوپی حمله کرده، آن را تصرف کرد و فدراسیون شاخ آفریقا را بنیان گذاشت. این حمله گرچه در ظاهر توسط جامعه ملل محکوم شد، اما واکنشی به آن اقدام صورت نگرفت و حتی تحریمهای اقتصادی ایتالیا برداشته شد! در هر صورت، اشغال آدیس آبابا (پایتخت اتیوپی) در اوایل قرن بیستم، به عنوان یک پیروزی بزرگ ایتالیاییها ثبت شد، در حالی که بیشتر اتیوپیاییها، فقط تیر و کمان برای دفاع از خود داشتند. ارتش ایتالیا پس از تصرف حبشه، با وحشیانه ترین شکل به کشتار مردم بی دفاع مشغول شدند. یان کمبل در کتاب "شرم ملی ایتالیا" مینویسد:
در ژوئن ۱۹۳۶، درست پس از ورود ارتش ایتالیا به پایتخت اتیوپی، رهبر ایتالیا به نایبالسلطنه خود دستور داد که «همه شورشیان اسیر شده را تیرباران کنند». کشتار در شهرکهای دورافتاده و در میان زندانیان محبوس در اردوگاههای موقت ادامه یافت. به گفته کمبل، فاش کردن تحصیلات رسمی یا تبار طبقات بالا، برای اتیوپیاییها مرگبار بود!
طبق تخمین کمبل، حدود ۱۹هزار مرد، زن و کودک در سه روز از ۱۹ تا ۲۱ فوریه ۱۹۳۷ در آدیسآبابا به قتل رسیدند. برخی از آنها به ضرب گلوله کشته شده یا به دار آویخته شدند یا در اثر آتشزدن کلبههایشان سوزانده شدند. برخی دیگر از آنها، با انداختن در چاهها یا انداختن به رودخانه غرق شدند! به نوشته منابع تاریخی، این تنها یکی از صدها جنایت ایتالیاییها در مستعمراتشان بوده است. در سال ۱۹۴۶ دولت تازه استقلال یافته اتیوپی، شواهدی را به سازمان ملل ارائه کرد که نشان میداد، نیم میلیون نفر از اتباع او در دوران حکومت ایتالیا، قتل عام شدند!