اندیشمندان و سخنرانان مختلفی در این همایش دو روزه، در اطراف اندیشه‌ها و خدمات علمی و فلسفی دکتر داوری سخن گفتند و هر کدام کوشیدند از دریچه نگاه خود، به کارنامه علمی و فلسفی دکتر داوری نظری افکنده و مطالبی را بیان کنند.

این بنده به عنوان یک طلبه فلسفه و دغدغه‌مند مسائل فرهنگی و فلسفی، هر چند توفیق حضور در این همایش را نداشتم؛ اما چنین کوششی را قدر می‌نهم و به برگزارکنندگان آن تبریک می‌گویم. هر چند انتظار داشتم نگاه انتقادی به اندیشه و عملکرد دکتر داوری، به عنوان یکی از سرمایه‌های بزرگ فلسفی و علمی کشور، قدری پررنگ‌تر می‌بود.

خود این بنده نیز، علی‌رغم همه احترامی که برای جایگاه علمی این فیلسوف بزرگ قائلم، مثل بسیاری دیگر از محققان، نقدهای فراوانی به اندیشه و عملکرد ایشان هم دارم. چند سال قبل نیز در ضمن چند جلسه، اندیشه‌های دکتر داوری و اقدامات ایشان در حوزه «علم» و «تحول در علوم‌انسانی» و «علوم‌انسانی_اسلامی» را نقد کرده بودم.

اما آنچه مایه تأسف برای جامعه علمی و فلسفی کشور ما است، بیانیه‌ای است که اخیراً یکی از مدعیان فحاش و هتاک روشنفکری، (جناب عبدالکریم سروش) علیه دکتر داوری و به این بهانه، علیه ولایت و جمهوری اسلامی صادر کرد! بیانیه‌ای که مشحون از فحاشی و بدگویی و ناسزاگویی علیه این فیلسوف کهن‌سال است.

نویسنده این فحش‌نامه، در این بیانیه حدود سه‌صفحه‌ای خود، آن‌قدر فحش و ناسزا را با قلمی ادیبانه! در کنار هم چیده است که شمارش آنها دشوار است!  با اعتذار از ساحت مخاطبان عزیز، فقط محض نمونه و به منظور شناخت روحیه مدعیان روشنفکری، برخی از فحاشی‌های او علیه دکتر داوری را ذکر می‌کنم:  «بی‌آبرو»، «سفله»، «مزدور»، «بی‌حرّیت»، «ذلیل»، «متفکرنما»، «مقلد»، «بی‌حیا»، «متکبر»، «جاهل»، «دروغگو»، «فحاش»، «چاپلوس»، «دریوزه»، «سیاه‌سابقه»، «مزدور به حد اعلا»، «ناجوانمرد»، «خدمتگزار ظلم»، «فرومایه»، «رونده‌ی راه رذالت»، «کارنامه‌سیاه»، «متملق»، «تبهکار» و «هتاک». پرسش این است که: 

واقعاً چرا؟! 

آیا رواج چنین ناسزاهایی در فضای علمی و فلسفی کشور، خدمت به پیشبرد علم و اخلاق و فلسفه است؟! 

آیا با این فحاشی‌ها، اندیشه‌های خطا و احیاناً عملکردهای نادرست جناب دکتر داوری، اصلاح می‌شود؟!

آیا با این بدگویی‌ها انتظار داریم که مخاطبان متوجه خطاهای معرفتی و فلسفی ایشان می‌شوند؟! 

آیا با چنین هتاکی‌هایی، اخلاق علمی در جامعه دانشگاهی ما، رواج می‌یابد؟!

باز هم می‌پرسم: واقعاً چرا؟!

به امید روزی که به جای «نقد انگیزه»، «نقد انگیخته» و به جای «نقد شخص»، «نقد اندیشه» و به جای «ناسزاگویی و هتاکی»، «اخلاق علمی» در جامعه ما حاکم شود.