در یک تعریف ساده می‌توان گفت شعر عاشورایی، شعری موضع‌مند، مستند، معرفت محور، تبیینی، تحلیلی و مبتنی بر آموزه‌های اصیل دینی، معارف توحیدی و فرهنگ عاشورایی است. شعر عاشورایی آمیزه‌ای از سوگ و حماسه و عرفان است که به مخاطب خود بصیرت می‌دهد و جان و جهانش را با فرهنگ و حقیقت عاشورا پیوند می‌زند. در شعر عاشورایی، شاعر به کربلا و قیام حسینی به چشم یک واقعه حماسی، عبرت‌آموز و بصیرت افزا نگاه می‌کند که مقدمه قیامت و رستاخیز است. واقعه سترگ و شگفتی که پیش و بیش از گریستن، باید بر آن نگریست، از آن عبرت گرفت و از درک و دریافت و بازخوانی پیام‌های انسان‌ساز آن بصیرت پیدا کرد.

از دلِ آن روز که من زاده‌ام 

داغ بدل بوده و دل داده‌ام

تا به ره افتاده‌ام از کودکی

هیچ نیاسوده دلم اندکی

شهر و ده و سینه دریا و کوه

گشتم و بگذشتم و دل در ستوه

رحل بهر جای که می‌افکنم

روز دگر خیمه خود می‌کَنم

شاهد مقصود ندیدم دمی

هیچ ندیدم خوشی و خرّمی

چرخ نگردید بکامم دمی

قرعه نیفتاد بنامم دَمی

از کف و از کاسه گردون دون

برده‌ام و ریخته‌ام اشک و خون

من که نبودم به رهش خار راه