یک زمانی جوان بودیم هرسال مکه می‌رفتیم. سه گروه زیاد مکه می‌روند، آخوند و آشپز و دکتر، ما چون آخوند بودیم برای تبلیغات ما را می‌بردند. ما که چند بار مکه رفتیم، گفتیم: این سفر حج را به نیابت امام زمان برو. گفتیم: اگر به جای امام زمان و به نیابت از امام زمان حج می‌روی پس حواست جمع باشد، آیات حج را ببین، روایات را ببین، غسل توبه کن، وصیت کن، یک خرده از این کارها کن که حج یک حج آبداری باشد. در پله‌های هواپیما، پناه بر خدا… گفتم: آقای قرائتی! اگر خود امام زمان بگوید: آقای قرائتی از پله‌ها پایین بیا، من خودم امام زمان هستم، هرسال مکه هستم، تو فلان روستا برو مسئله بگو. روستا مسئله بگویم؟ آقا اجازه بدهید ما مکه برویم. نگو امام زمان، بگو هوس است. اگر خود امام زمان بگوید: نه، گوش می‌دهیم؟ حتی خمس که می‌دهیم بعضی‌هایمان خمس دادنمان مشکل دارد. خمس هم می‌دهیم؛ ولی معلوم نیست قبول شده باشد؛ چون این سیدی که دوستش دارم می‌دهم نه آن کسی که نیازش بیشتر است. می‌گویم: بله ولی دوستش دارم. محله‌ی خودمان باشد خرج می‌کنم، محله‌های دیگر خرج نمی‌کنم به من چه! یعنی اگر کسی کارش محلی شد، فامیلی شد، قبیله‌ای شد، دوستش دارم شد، این‌ها که شد، این‌ها را پای خدا نگذارید. من به کارمندهای دولت هم دیروز در ارشاد سخنرانی داشتم، گفتم: آقایان ارشادی‌ها ظهر که مسجد می‌روید این را جزء دین حساب نکنید. اذان می‌گویند، از پشت میز خسته شدی، می‌روی یک آب به صورتت می‌زنی تازه می‌شوی، دولا و راست می‌شوی و برمی‌گردی سر کارت. اگر هم نماز نروی لو می‌روی، می‌گویند: فلانی نماز نمی‌خواند. حفاظت و حراست و دوربین مخفی، اگر غروب در خانه صدای اذان شنیدی و مسجد رفتی، نماز غروبت قبول است. چون آنجا هیچ دوربینی نیست، هیچ اجباری نیست. ما خیلی کارها را فوت کنیم، خدا درونش نیست. این خیلی مهم است.