احمدحسین شریفی

تاریخ ایران، حتی ایران قبل از اسلام، نشان می‌دهد که «تمدن ایرانی»، همواره تمدنی همراه با دین و تدین بوده است. در «تمدن ایران اسلامی»، این ارتباط بسیار تنگاتنگ‌تر و نمایان‌تر بوده است. هر پیشرفتی که در علوم و فنون مختلف رخ داده است، معلول تلاش‌های عالمان دیندار و معتقد و پایبند به اسلام و ارزش‌های اسلامی بوده است. در تاریخ انقلاب اسلامی نیز مهم‌ترین و برجسته‌ترین پیشرفت‌های خود را مدیون مجاهدات‌های بی‌توقع و بدون چشمداشت عالمان و دانشمندان ولایت‌مدار و دیندار بوده و هستیم. به عنوان مثال، پیشرفت‌های موشکی را مدیون ابتکارات و مجاهدت‌های یک پاسدار ولایت‌مدار و نمازشب‌خوان به نام شهید تهرانی مقدم هستیم،  پیشرفت‌های هسته‌ای را مدیون مجاهدت‌های علمی دانشمندان ولایت‌مدار و نمازشب‌خوانی مثل شهید شهریاری و شهید فخری‌زاده و سایر شهدای هسته‌ای هستیم، یا بخش‌های عمده‌ای از پیشرفت‌های فوق‌العاده در عرصه پزشکی را مدیون یک دانشمند ولایی و متدین و نمازشب‌خوان به نام شهید کاظمی آشتیانی هستیم.  بنابراین تلاش‌های که از سوی عده‌ای در جهت «فاصله‌گذاری بین دین و بین علم و صنعت و فرهنگ و هنر و امثال آن» صورت می‌گیرد، اولاً «تلاش‌هایی غیرواقع‌بینانه» و ناسازگار با تجربه تاریخی و تجربه زیسته ما ایرانیان است، ثانیاً تلاش‌هایی جهت پسرفت و عقب‌ماندگی کشور است و نه در خدمت پیشرفت؛ زیرا همه انواع پیشرفت کشور، معلول مجاهدت‌های دینداران و ولایت‌مداران بوده است و ثالثاً «تلاش‌هایی بیهوده» و بی‌نتیجه است؛ زیرا تمدن ایرانی حتی قبل از اسلام نیز تمدنی دینی بوده است، چه رسد به تمدن ایران اسلامی.