ابومحمد قاسم بن ابراهیم بن اسماعیل بن ابراهیم رسّی هاشمی، از نوادگان امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) بود و در سال ۱۶۹ق زاده شد و در منطقه کوهستانی قدس، در اطراف مدینه می‌زیست. از دوران کودکی و بالندگی و نیز تعلیم و تعلم وی اطلاعی در دست نیست. گفته‌اند که وی دانشمند، فقیه و شاعر بود و به رشته‌های گوناگون علمی آشنایی داشت. ابومحمد رسّی از امام کاظم (علیه‌السّلام) روایت کرده است.

وی از پیشوایان زیدیه بود و قیام خود را پس از مرگ برادرش به سال ۱۹۹ق شروع کرد. شعار او دعوت به یاری و بیعت با الوصی من آل محمد یا الرضا من آل محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) بود که در مصر انجام گرفت. قیام دوم او در کوفه به سال ۲۲۰ق انجام شد و گروهی از مردم با او بیعت کردند.

احاطه او بر رشته‌های علمی، مهارتی در ردّ افکار انحرافی در او پدید آورده بود که ردّ بر جبریه و مجسمه از جمله کارهای اوست. به گفته بروکلمان، وی بنیانگذار مذهب قاسمیه در فقه بود. وی را فردی عفیف و زاهد توصیف کرده و گفته‌اند که حاکم وقت، هفت بار دینار برایش فرستاد؛ اما او برگرداند. 

قاسم علاوه بر اشعار زیبا، آثار متعددی دارد که عبارت‌اند از:

الامامه، الاشربه، الایمان و النذور، سیاسة النفس و الرد علی الرافضه صفة العرش و الکرسی و تفسیرهما و الناسخ و المنسوخ. نجاشی می‌گوید: قاسم کتابی داشت که آن را از پدرش از امام صادق (علیه‌السّلام) روایت کرده است. آقابزرگ تهرانی هم کتاب‌های التوحید و العدل (کوچک و بزرگ)، الدلیل (کوچک و بزرگ)، مجموعه پاسخ‌هایی که از او سؤال شده بود و مسائل ابن مقفع را از او دانسته و می‌گوید: قاسم رسّی کتاب الامامه یا تثبیت الامامه را در تثبیت امامت امیرالمومنین علی (علیه‌السّلام) و تقدم ایشان در امامت بر دیگران نگاشته است. زرکلی مجموع آثار ابومحمد را ۲۳ رساله ذکر کرده و کتاب راجع به ابن مقفع را الرد علی ابن مقفع نامیده است که به همراه ترجمه ایتالیایی آن چاپ شده است. 

وی سرانجام به سال ۲۴۶ق در کوه رس، نزدیک ذوالحلیفه مدینه درگذشت. فرقه قاسمیه که شاخه‌ای از زیدیه بودند، بدو منسوب است.