دست دادن نیز، همچون سلام، ادب و آدابی دارد. یکی از آن‌ها پیوستگی و تکرار است. در یک سفر و همراهی و دیدار، حتی چند بار دست دادن نیز مطلوب است.

ابوعبیده نقل می‌کند: همراه امام باقر (علیه السلام) بودم. اول من سوار می‌شدم، سپس آن حضرت. چون بر مرکب خویش استوار می‌شدیم، سلام می‌دادند و احوالپرسی می‌کردند، چنان که گویی قبلاً یکدیگر را ندیده‌ایم. آنگاه مصافحه می‌کردند. هر گاه هم از مرکب فرود می‌آمدیم و روی زمین قرار می‌گرفتیم، باز هم به همان صورت، سلام می‌کردند و دست می‌دادند و احوالپرسی می‌کردند و می‌فرمودند: «با دست دادن دو مؤمن، گناهانشان همچون برگ درختان فرو می‌ریزد و نظر لطف الهی با آنان است، تا از هم جدا شوند.» 

از آداب دیگر مصافحه، فشردن دست، از روی محبّت و علاقه است؛ اما نه در حدی که سبب رنجش و درد گردد. 

جابر بن عبدالله می‌گوید: در دیدار با رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) بر آن حضرت سلام کردم. آن حضرت دست مرا فشار دادند و فرمودند: دست فشردن، همچون بوسیدن برادر دینی است. 

همچنین هنگام مصافحه، طول دادن و دست را زود عقب نکشیدن، از آداب دیگر این سنّت اسلامی است. در مصافحه، پاداش کسی بیشتر است که دستش را بیشتر نگه دارد. 

پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) نیز این سنّت نیکو را داشتند که چون با کسی دست می‌دادند، آن قدر دستِ خود را نگه می‌داشتند، تا طرف مقابل دست خود را سست کند و عقب بکشد. 

باری... محبت قلبی را باید آشکار ساخت. علاقه، گنجی نهفته در درون است که باید آن را استخراج و آشکار کرد، تا از بر کاتش بهره برد. روشن‌ترین خیر و برکتش، تقویت دوستی‌ها و تحکیم آشنایی‌ها و رابطه‌ها است. به دستور اسلام، هرگاه مؤمنی را ملاقات می‌کنید، مصافحه کنید، خوشرویی و چهره گشاده و بشّاش و خندان به هم نشان دهید. 

از آثار دیگر مصافحه، «کینه زدایی» است. پیامبر خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمودند: مصافحه کنید و دست دهید؛ چرا که آن، کینه و کدورت را می‌زداید.