جمال الدین ماجد بن هاشم بن علی حسینی مشهور به ابوعلی بحرانی و سید ماجد بحرانی در روستای جد حفص در منطقه بحرین به دنیا آمد و در کودکی یک چشم خود را از دست داد. بحرانی در شب ۲۱ رمضان ۱۰۲۸ق/ ۲۲ اوت ۱۶۱۹م درگذشت و در جوار احمد بن موسی به خاک سپرده شد. او در بحرین به تحصیل علوم دینی پرداخت و در تحصیل چنان کوششی از خود نشان داد که برخی از منابع او را در مذاهب مختلف فقهی، مجتهد دانسته‌اند.

گویا وی مدتی نیز در اصفهان تحصیل کرده و از جمله از شیخ بهایی بهره برده است. از دیگر استادان او می‌توان به محمد بن احمد ابن خاتون (متوفی ۱۰۳۸ق/۱۶۲۹م) اشاره کرد.

بحرانی مدتی امام جمعه بحرین را عهده‌دار بود و به علاوه متولی منصب قضاوت آنجا گردید. او سپس راهی شیراز شد و آن شهر را که تا آن زمان کمتر مورد توجه طلاب علوم دینی بود، حوزه درس و بحث خویش قرار داد و به عنوان شیخ‌الاسلام شیراز شناخته شد.

بحرانی همچنین امامت جمعه و نیز منصب قضاوت شیراز را عهده‌دار شد و تا پایان عمر در آنجا ماند. شیخ یوسف بحرانی او را محققی پر دقت و ادیبی شاعر دانسته، اشاره می‌کند که وی سخنوری بلیغ بود. سید علی خان مدنی او را در شعر بسیار توانا دانسته، به ذکر برخی از اشعار او پرداخته است.

او با شاعر هم‌عصر خود ابوالبحر خطی، ارتباطی نزدیک داشت و آن دو از شعر یکدیگر بهره‌مند می‌شدند. برخی از دیدگاه‌های فقهی و اصولی بحرانی همچون مبحث نذر، در مقایسه با نظرات فقهای بزرگی چون سید مرتضی و ابن زهره، مورد توجه علما بوده است. از برخی نظرات فقهی وی می‌توان به اعتقاد او به وجوب نماز جمعه، اشاره کرد.

آثار

الرساله الیوسفیه، درباره اعتقادات شیعه و نیز احکام نماز این رساله را محمد اشرف، شاگرد شیخ بهایی شرح کرده که نسخه‌ای از آن در کتابخانه گلپایگانی موجود است.

رساله‌ای در مقدمه واجب که نسخه‌ای از آن در کتابخانه مرعشی یافت می‌شود.

مقاله فی العام المخصص، در علم اصول که آقابزرگ نسخه‌ای از آن را در سامرا نشان داده است.

المقامات که آقابزرگ دو نسخه از آن معرفی کرده است.

دیوان بزرگ شعر که نسخه‌ای از آن در کتابخانه حکیم در نجف برجای مانده است.