در سال ششم هجرت، پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) به قصد عمره با ۱۴۰۰ نفر به سوی مکه حرکت کردند تا اینکه به حدیبیه (روستایی در ۲۰ کیلومتری مکه) رسیدند و متوجه شدند که قریش به آن‌ها اجازه ورود به مکه را نمی‌دهند. پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)، عثمان را به سوی مکه فرستاد تا اعلام کند قصد پیامبر (ص) فقط انجام عمره است نه جنگ؛ ولی چیزی نگذشت که شایعه قتل عثمان توسط مشرکین مکه پیچید. پیامبر (صلی الله علی وآله وسلم) از یارانش خواست تا بار دیگر تجدید بیعت کنند که تا آخرین نفس مقاومت می‌کنند و خداوند آیه ۱۸ فتح را نازل کرد و این بیعت را تأیید نمود.

این بیعت به بیعت حدیبیه و بیعت رضوان مشهور گشت. قریش، سهیل بن عمر را پیش پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) فرستاد و صلحی امضا شد که بعدها به نام صلح حدیبیه معروف شد. بنابراین صلح، قرار شد مسلمانان سال آینده برای حج به مکه مشرف شوند و تا ۱۰ سال در صلح باشند. این صلح فرصتی برای مسلمانان بود که از جنگ با مشرکان در امان بوده و آزادانه در مکه برای حج حضور پیدا کنند و با این شیوه به تبلیغ اسلام بپردازند. جریان صلح حدیبیه و نیز بیعت مسلمانان با رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) در تفاسیر اهل سنت، مانند تفسیر الوسیط، تفسیر المنیر، تفسیر مفاتیح الغیب، تفسیر کشف الاسرار و عده الابرار، تفسیر طبری و دیگر تفاسیر آمده است.

در آیه ۱۸ سوره فتح، خداوند از مؤمنانی که با پیامبر بیعت کرده‌اند، اعلام رضایت نموده است. در آیات ۱۲ تا ۱۵ سوره احزاب که تقریباً یک سال پس از بیعت رضوان در جریان جنگ خیبر نازل گشته، خداوند به انتقاد از افرادی که در بیعت رضوان، عهد کرده بودند که پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) را تنها نمی‌گذارند، می‌پردازد.