محمدرضا پهلوی در شرایطی که نتوانسته بود کشوری را بهعنوان پناهگاه بیابد، به پیشنهاد مشترک «راکفلر» و «کیسینجر» مجبور شد به «باهاما» در آمریکای مرکزی برود. وی با هواپیمای اختصاصی سلطان حسن، صبح روز ۱۰ فروردین ۵۸ فرودگاه رباط را به مقصد جزایر باهاما ترک کرد. شاه ۷۰ روز در این جزیره به سر برد. متاسفانه بیبندوباریهای فرح و اطرافیانش آنچنان زیاد و خارج از حد بود که دولت باهاما که به شاه و خانوادهاش پناهندگی داده بودند، به او اعتراض کردند. بهطوریکه علی شهبازی محافظ شاه در خاطراتش نوشته: «دولت باهاما به خاطر بیبندوباری فرح و اطرافیانش، بهصورت رسمی اعلام میکنند: خانواده شاه، چه از نظر سیاسی و چه از نظر اجتماعی برای ملت و مملکت باهاما زیانآور است». همچنین در زمان اقامت شاه در باهاما، انگلستان ماموری سری به باهاما اعزام میکند که به شاه پیام دهد که بریتانیا آمادگی پذیرش وی را ندارد.
رویگردانی کشورهای دیگر از پذیرش شاه
اما این کشورها به مراکش و باهاما محدود نبود؛ بلکه کشورهای دیگری از قبیل مکزیک و پاناما، نیز عذر شاه را خواستند. همچنین در این مدت، سوئیس، فرانسه از پذیرش وی خودداری کردند. آنها تمایل نداشتند با پذیرش شاه فراری ایران، اسباب گسترش روابط با حکومت آتی ایران را از بین ببرند؛ ازاینرو یکی از دلایل اصلی اقامت شاه در مصر، رویگردانی کشورهای دیگر از پذیرش وی بود.
رهبر انقلاب دراینباره فرمودند: «محمّدرضای پهلوی وقتیکه فرار کرد و از ایران بیرون رفت، مدّتی در آمریکا خواست بماند، آمریکاییها بیرونش کردند؛ مجبور شد برود پاناما و اینجاوآنجا. آمریکاییها او را نگه نداشتند! اینهمه برای آنها کار کرده بود و به آنها خدمت کرده بود و به آنها امید بسته بود! وقتی به دیگران امید ببندیم، این است. باید به خودمان بیاییم و به خودمان تکیه کنیم. تقدیر آخرین شاه دیکتاتور ایران، این بود که مانند پدرش، وی نیز در آوارگی و غربت دنیا را ترک کند».
(بیانات در دیدار فرماندهان نیروی هوایی و پدافند هوایی ارتش۱۹ بهمن۱۳۹۹)