امروزه اما شرایط فرق کرده است. حالا دیگر از صدها شبکه ماهواره‌ای و اینترنتی تا صداوسیما و بیلبوردهای شهر «سریال» است که بر سر مردم آوار می‌شود و مخاطب را به اسارت خود گرفته است.

تلویزیون و سریال در این دو دهه جای کتاب را کاملاً تنگ کرده است. حالا به جای داستان‌های شاهنامه و نظامی و حکایت‌های سعدی و رمان‌ها و داستان‌های کلاسیک، این سریال‌های تلویزیونی و خانگی و ترکیه‌ای و کره‌ای [و در سطحی دیگر بلاگرها و استندآپ‌ها] هستند که اوقات مردم را به خود مشغول کرده‌اند. حالا مردم در شب‌نشینی‌ها و دورهمی‌ها به جای شنیدن داستان‌های شاهنامه و افسانه‌ها و اساطیر و داستان‌های تاریخی، مشغول تماشای سریال‌های ترکی و سریال‌های نمایش خانگی و دنبال کردن اخبار و حواشی سلبریتی‌ها و تماشای لایوهای استندآپ کمدین‌ها و اینفلوئنسرها و امثالهم هستند.

«صنعت سریال» در ایران، مبتذل‌ترین مدیوم نمایشی است. سریال‌های خانگی با سلبریتی‌های تاریخ مصرف گذشته و تقلید دست چندمی از سریال‌های ترکیه‌ای و آمریکای لاتین، در تلاش است تا به توده‌های تشنه عشق لاکچری و زندگی لاکچری آرزو و امید بفروشد. این صنعت بنجل که در مقام ناجی سلبریتی‌های بی‌هنر عمل می‌کند، از بیلبوردهای شهری تا شبکه‌های اجتماعی و مجازی را به اشغال خود درآورده و هر روز چتر خود را بازتر می‌کند. در این زباله‌های تولید شده به نام سریال، نه فیلمنامه‌ای وجود دارد، نه کارگردانی صورت می‌گیرد و نه بازیگری و محتوا و داستان خاصی دنبال می‌شود. تمام قصه این سریال‌ها مثلث و مربع عشقی و چند تیکه کول و حال به همزن به آقازاده‌ها و نمایش خودروها و خانه‌های تجملی و صورت‌های دستکاری شده و لباس‌های مارک‌دار و.. است.