خوب به این اسامی نگاه کنید: لسوتو، باربادوس، کومور، موریس، نائورو، پالائو، پاپوآ گینه نو سَن مارینو، سنت کیتس و نویس، ساموآ، سائوتومه، سیشل، سوازیلند، تونگا، تووالو، وانواتو، مالاوی، کیپ ورد، جیبوتی، بنین، بلیز، آنتیگوا باربادو، جزایر سلیمان، جزایر فارو، جزایر مارشال، موریتانی و بسیاری دیگر...

اینها اسامی بخشی از کشورهایی هستند که زیر صد سال عمر داشته و زیر صد هزار نفر جمعیت دارند و کاملاً برنامه‌ریزی شده و با سیاست‌های پلید آمریکا تشکیل شده و اینک عضو سازمان ملل هستند و هر کدام یک حق رأی دارند! 

از سال 1945 که سازمان ملل با حضور 51 کشور تشکیل شد، تاکنون کشورهای زیادی با هدایت آمریکا، اصطلاحاً مستقل شده‌اند و اعضای سازمان ملل را به چیزی در حدود دویست عضو رسانده‌اند. 

جالب اینجاست که به یکباره شما می‌شنوید که بالای 150 کشور در سازمان ملل، ایران را به نقض حقوق بشر متهم کرده‌اند! یا می‌گویند جامعه جهانی نگران برنامههای هسته‌ای ایران است! اما کسی نمی‌گوید این جامعه جهانی چیست و چگونه تشکیل شده است؟ کسی نمی‌گوید که این کشورها فقط چند هزار نفر جمعیت دارند و شاید اصلاً نمی‌دانند ایران در کجای نقشه قرار دارد!

جالب است بدانید جمعیت ده کشور روی هم رفته به اندازه جمعیت یکی از شهرستان‌های ایران هم نمی‌شود. برای مثال کشور نائور کمتر از 11،000 نفر، کشور تووالو کمتر از 12,000 نفر و کشور پالائو تقریباً ۰ 18,000 نفر جمعیت دارند.

جمعیت 126 کشور عضو سازمان ملل فقط هفتاد میلیون نفر هست که بله قربان‌گوی آمریکا هستند. مساحت تمامی این کشورها به اندازه ایران نمی‌شود. خوب حالا فهمیدید کدوم دنیا ما را به نقض حقوق بشر محکوم می‌کند؟! 

و جالب است بدانید این کشورها هیچ‌کدام مستقل نیستند و تماماً در اختیار دولت آمریکا قرار دارند. برای مثال با توجه به حساسیت انصارالله یمن به کشتی‌های آمریکایی و انگلیسی، هفته گذشته یک کشتی آمریکایی با پرچم کشور باربادوس از باب المندب گذر می‌کرد که توسط یمنی‌ها مورد هدف قرار گرفت و چند مقام آمریکایی صریحاً اعلام کردند که کشتی متعلق به آمریکا بود.