کتاب «روح‌الله»، نوشته هادی حکیمیان، از معدود آثار ادبی درباره امام (ره) است که از سوی انتشارات شهرستان ادب منتشر شده و در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته است.
جای تردید نیست که شعر و شعار انقلاب، حیثیت کلامی و مرامی انقلاب اسلامی است و نیز به جرئت می‌توان گفت که از شعر انقلاب تا انقلاب شعر، فاصله‌ای نیست؛ نه درونی و نه بیرونی. همه مـضامین شعری و شعاری کوران انقلاب اسلامی - پس از پیروزی انقلاب اسلامی - در قالب شعرهایی روشن‌تر ادامه زندگی میدهد و تداوم می‌یابد تا آنجا که ادبیات انقلاب اسلامی شکل می‌گیرد.
کتاب «تاریخچه میرزا کوچک خان؛ روایتی نو و متفاوت از قیام جنگل» تألیف مرحوم آیت‌الله سید محمد بحرالعلوم قزوینی، با تصحیح و کوشش مهدی نورمحمدی است. پیوست کتاب، زندگینامه خودنوشت آیت‌الله بحرالعلوم است.
کتاب تاریخچه میرزا کوچک خان، نوشته‌ای است مختصر، اما جدید و متفاوت درباره نهضت جنگل و میرزا کوچک خان جنگلی که به نثری ساده و روان، توسط سید محمد بحرالعلوم قزوینی، از فضلای قرن حاضر (۱۲۵۷ – ۱۳۳۲ خورشیدی) به رشته تحریر درآمده است.
بدبختی انسان امروز این است که به جای اینکه کتاب بخواند، به جای اینکه داستان و شعر و حکایت بخواند، به جای اینکه اوقات خود را با خانواده و چیزهای ارزشمند سپری کند، صبح تا شب مشغول تماشای «سریال» و «بلاگرهای اینستاگرام» است. تا دو دهه پیش، تلویزیون در دو سه شبکه خلاصه می‌شد و ماهواره و اینترنتی هم برای دسترسی فله‌ای به «سریال» وجود نداشت. در آن سال‌ها نهایت دسترسی مخاطب به سریال همان چند سریالی بود که در روز مشخصی از هفته به نمایش گذاشته می‌شد.
روزه در اسلام از نظر احکام، ساختار و اهداف، تفاوت‌های مهمی با روزه در ادیان دیگر دارد. نخست، در اسلام روزه دارای چارچوب مشخصی است که فرد مکلف، از اذان صبح تا اذان مغرب از خوردن، آشامیدن و برخی اعمال خاص خودداری می‌کند، در حالی که در مسیحیت و یهودیت، روزه غالباً به شکل محدودتر یا انعطاف‌پذیرتر انجام می‌شود. به عنوان مثال، در برخی شاخه‌های مسیحیت، افراد می‌توانند به‌جای پرهیز کامل از غذا، از مصرف برخی مواد غذایی خاص خودداری کنند.
در فراز و فرودهای هنر انقلابی، نکته مهم این است که با پیروزی انقلاب اسلامی، حوزه هنر از حوزه‌های مهم و چالش‌برانگیز بود. از یک سو باید هنری را کنار می‌گذاشتیم که حاصل تفکری بود که مسائل، مبانی و مولفه‌های اسلامی را مخدوش می‌دانست و در تضاد عمیق و آشکار با باورهای دینی مردم قرار داشت و از طرف دیگر باید یک مسیر جدیدی را برای انقلاب آغاز می‌کردیم که طبیعتاً یک موضوع مهم و حساس و یک مدیریت عالمانه فرهنگی و هنری را می‌طلبید.
شعر انقلاب همانا جریان «خودآگاهی دینی» شاعران است که یکی از جلوههای مهم آن در ساحت فرم و قالب رخ میدهد. شاعران فهمیدند چیزی که اصلاً اهمیت ندارد، فرم و حتی وزن و موسیقی شعر است. قبل از انقلاب، درگیریهای فرمالیستی میان شاعران فراوان بود و بحث اصلی نه بر سر «چه گفتن»، که بر سر «چگونه گفتن» بود؛ گویی که پاسخ چه گفتن از پیش مشخص بود و آن، پاسخِ همیشگی جریان روشنفکری، یعنی اعتراض است، پس شعر هم باید «شعر اعتراض» باشد.
