در سال ۱۹۷۲، دولت استعمارگر پرتغال، تعداد زیادی از واحدهای ارتش خود را در موزامبیک (کشوری در جنوب شرقی آفریقا) برای عملیات‌هایی موسوم به پاک‌سازی مستقر کرد که دست به قتل‌عام مردم بزنند.

صبح روز شانزدهم دسامبر ۱۹۷۲، دستور قتل‌عام پنج دهکده در ویریامو، به نیروهای مسلح پرتغالی ابلاغ شد. سپس، اطراف منطقه بمباران شد تا عملیات راحت‌تر انجام شود. در این روز گروهان ششم کماندوها، همه ساکنان روستای «ویریامو» از جمله مرد، زن، کودک و نوزاد را در ناحیه «تته» قتل‌عام کرد. در این جنایت، حدود ۳۸۵ نفر از بومیان به قتل رسیدند. این تعداد، به جز قربانیان شکنجه‌های پلیس و سه روز تعقیب و گریزی است که به دنبال این قتل‌عام اتفاق افتاد. روستاییان تنها به اتهام واهیِ پناه دادن به چریک‌های ضداستعمار، کشته شدند.

این اقدام که "عملیات Marosca" نام داشت، توسط مامور، چیکو کاچاوی طراحی شد. این مأمور به سربازان گفته بود: فرمان این است که همه‌ آن‌ها (زن، کودک و حتی نوزاد) را بکشید!  بنابر تمام گزارش‌ها ثبت‌شده، همه قربانیان غیرنظامی بودند.

اگر تلاش تعدادی از خبرنگاران نبود، این جنایت برای همیشه در تاریخ دفن می‌شد؛ اما پس از تلاش‌های چندین ماهه تعدادی از خبرنگاران و شجاعت یکی از بازماندگان قتل‌عام در نقل رویداد، بالاخره در تاریخ دهم جولای ۱۹۷۳، در نشریه‌ی تایمز به اطلاع عموم رسید. در تاریخ بیست‌ودو نوامبر سال بعد نیز، سازمان ملل، پس از جمع‌آوری مستندات، گزارش آن را منتشر کرد.

این تنها یکی از ده‌ها عملیات پاک‌سازی در مستعمرات آفریقایی پرتغال بود.

قتل‌عام ویریامو (موزامبیک)، نمونه‌ای از خشونت سازمان‌یافته گسترده علیه بومیان، طی جنگ‌های استعماری پرتغال در آفریقاست. نمونه‌ای که بی‌شباهت به سایر کشتارهای استعمارگران و برتری‌طلبان سفیدپوست در آفریقا نیست.