سید احمد بن علی بن الحسین بن علی بن مهنا بن عنبه در سال ۷۴۸ ه.ق دیده به جهان گشود. ابن عنبه در ماه صفر ۸۲۸ ه.ق در شهر کرمان دیده از جهان فرو بست. ابن عنبه احتمالاً در حِلّه زاده شد. بر اساس زندگی‌نامه خودنوشته او، نسب وی با ۲۰ واسطه به امیرالمومنین علی (علیه السلام) می‌رسد. او از نوادگان عبدالله محض به شمار می‌رود، از این رو تبار «حسنی - حسینی» دارد. نسبت او از طریق پدر به امام حسن (علیه السلام) و از طریق مادر به امام حسین (علیه السلام) می‌رسد و به همین دلیل است که ابن عنبه را گاه حسنی و گاه حسینی خوانده‌اند. همچنین او را داوودی نیز نامیده‌اند؛ زیرا محمد بن داوود بن موسی ثانی، یکی از نیاکان وی بود. شهرت وی به ابن عِنَبه از آن روست که جدش «عنبه اصغر» نام داشت که به نوبه خود از نوادگان عنبه بن محمد وارد (عنبه اکبر) بود. عنبه اکبر، جد قبیله‌ای از اشراف بنی الحسن بود که در عراق و اطراف حِلِّه می‌زیستند. مذهب ابن عنبه چندان مشخص نیست و چند نظر در این مورد بیان شده است. برخی در شیعی بودنش تردید کرده‌اند؛ ولی به نظر می‌رسد این مطلب درست نباشد، هرچند امامی بودن وی چندان قطعی نیست. برخی او را زیدی دانسته‌اند، برخی نیز او را شیعه امامی دانسته‌اند. آثار بازمانده و یا منسوب به ابن عنبه، جملگی در زمینه نسب‌شناسی است و از ارزش و اعتبار والایی برخوردار است. عمده الطالب فی انساب آل ابی‌طالب، مهم‌ترین اثر ابن عنبه است. کتاب دیگر ابن عنبه الفصول الفخریه فی اصول البریه، به زبان فارسی است. آثار دیگر ابن عنبه که نسخه‌های خطی آنها در دست است، از این قرارند: بحرالانساب فی نسب بنی‌هاشم (عربی)، دارالکتب مصر، التحفه الجمالیه فی انساب الطالبیه (فارسی)، می‌باشند. آقابزرگ کتاب دیگری تحت عنوان انساب آل ابی‌طالب به ابن عنبه نسبت داده و احتمال داده که این کتاب ترجمه عمده الطالب با تغییراتی اندک است.