1. «تا پایان برنامه (یعنی تا سال 1408) باید هر روستا و محله یک امام جماعت داشته باشد» 

در حال حاضر می‌دانیم که تعداد طلاب و روحانیانی که بتوانند به این وظیفه بسیار مهم یعنی «امامت جماعت یک روستا یا محله» بپردازند، و راهبری فرهنگی و اجتماعی و سیاسی یک روستا یا محله را به صورت اطمینان‌بخشی برعهده بگیرند، بسیار کمتر از میزان نیاز است؛ بنابراین، مدیریت حوزه‌های علمیه برای استفاده بهینه از این فرصت و کمک به تحقق این هدف برنامه هفتم، لازم است تدابیر مورد نیاز را به کار گیرد. 2. «ده هزار مسجد به عنوان مسجد پایگاه قرآنی محله باید وجود داشته باشد» تحقق این هدف منوط به آن است که سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای لازم برای این منظور در آن ده هزار مسجد تدارک دیده شود. دست‌کم ده‌هزار مربی مسجدی مطمئن و مجهز به معارف قرآنی باید تربیت شوند. 3. «تا پایان برنامه هفتم، ده میلیون حافظ قرآن باید تربیت شود» معلوم است که دستیابی به چنین هدفی، چه میزان از مجاهدت و تدبیر و تلاش می‌خواهد. 4. «موسسات قرآن و عترت، باید سالانه 25 درصد رشد داشته باشند» 5. در بند ث تبصره 2ماده 75 قانون برنامه هفتم آمده است: «وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مکلف است به منظور مردمی‌سازی فعالیت‌های فرهنگی و استفاده از ظرفیت مساجد با همکاری مرکز رسیدگی به امور مساجد، سازمان بسیج مستضعفین، سازمان تبلیغات اسلامی، سازمان اوقاف و امور خیریه با کسب نظر شورای عالی حوزه‌های علمیه و شورای سیاست‌گذاری ائمه جمعه و شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی، اقدامات قانونی لازم را برای تهیه و تصویب طرح مسجدمحوری در محلات ظرف سه ماه از لازم‌الاجرا شدن این قانون پس از طی تشریفات قانونی انجام دهد»

توجه داشته باشید که قانون برنامه هفتم در تاریخ 18 تیر 1403 رسماً ابلاغ شد و با این حساب، یک ماه دیگر، پایان مهلت سه‌ماهه‌ای است که در این تبصره آمده است! امیدوارم که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سایر متولیانی که در این بند ذکر شده است، به ویژه شورای عالی حوزه‌های علمیه، بتوانند با جدیت به وظیفه خود عمل کنند.