همین‌طور که این‌سو در انتظار بارش کار فرهنگی از آسمان نشسته، آن‌سو، حلقه دوم زنجیره‌ای را آغاز کرده که بسی از حلقه آغازین، مهلک‌تر است؛ پروژه‌ای که این‌بار جذّاب‌تر، تخصصی‌تر و خلّاقانه‌تر کلید خورده است. زنجیره‌ای که با مصی علی‌نژاد از «پوشش» آغاز شد، اکنون با پرستو صالحی به «رابطۀ جنسی» رسیده است. مشابهت‌های این دو مسیر، به‌نیکی مقصد واحد آن را هویدا نموده؛ ابزار هر دو، زن، چهره رسانه‌ای، ترک وطن کرده، با پشتیبانی حرفه‌ای رسانه که در دو سرمشق متنوّع، قطعات یک جورچین را تکمیل می‌کنند.
جامعه ایران در سال‌های اخیر از دو واقعه فرهنگی، ضربات جبران‌ناپذیری را دریافت کرده است. این وقایع در حالی محقق شده که در هر دو، رهبر انقلاب حساسیت بی‌نظیری را نشان دادند و مردم نیز با رهبر خود همنوا و همراستا بودند. در چنین شرایطی این سوال مهم مطرح است که چرا با وجود این همنوایی و پیروی و حتی تلاش حلقه‌های میانی، همچنان نه‌تنها مشکل لاینحل مانده؛ بلکه جامعه با سیل خسارات پایان‌ناپذیر مواجه است.
«در سایه سرو» در مقابل آثار ایرانی‌ای که پیش از این برنده جایزه اسکار شده بودند، تفاوت‌های برجسته‌ای در محتوا دارد. اثری بی‌مهابا که در ارائه کج‌روایتی شش‌دانگ از جامعه ایرانی، گوی سبقت را از رقبا ربوده است. قصه، قصه اکنون ایران و مردم و حکومت آن است. در نگاه اول، این تنها یک نمایش ضد جنگ است؛ اما عمیق‌تر که بنگری، در سایه سرو، اثری ضد نظام جمهوری اسلامی و در پی القای وجود شکاف بین حکومت و ملت است.
