قرآن در سوره طور، یه گزارش کوچیکی از گفتگوهایِ اهل بهشت نقل میکنه، درباره اینکه چی شد که بهشتی شدند؟
و أَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلی بَعْضٍ یَتَساءَلُونَ (طور/۲۵)
بعضی از بهشتیان، رو به بعضی دیگر میکنند، و از آنها سؤال میکنند: چه عملی شما را به سوی بهشت کشانیده است؟
قالُوا إِنّا کُنّا قَبْلُ فِی أَهْلِنا مُشْفِقِینَ (طور/۲۶)
آنها جواب میدهند: ما پیش از این در دنیا، نسبت به خانواده خود مشفق، دلسوز و خیرخواه بودیم، و آنان را از عذاب الهی هشدار میدادیم.
فمَنَّ اللّهُ عَلَیْنا وَ وَقانا عَذابَ السَّمُومِ (طور/۲۷)
پس خداوند بر ما منّت نهاد، و ما را از عذاب سوزان حفظ کرد.
یکی از مهمترین کلیدهایِ ورود به بهشت، دلسوزی و شفقت، به خصوص در مورد خانواده است.
دلسوزی برای خانواده مسئله مهمی است که خیلی وقتها بین ماها مورد غفلتِ جدی قرار میگیره.
مومن باید خانوادهاش رو دوست داشته باشه، و نسبت به اونها دلسوز باشه، و تعهّد و مسئولیت داشته باشه.
بله، مومن باید مراقبِ دنیایِ خانوادهاش باشه؛ اما مهمتر از اون، اینه که مراقبِ آخرتِ خانوادهاش باشه، و اونها رو از عذاب قیامت بترسونه.
یعنی توی خانواده، همه به فکر آخرتِ همدیگه باشند.
مثلاً اگه یه نفر توی خونه نماز نمیخونه، این مسئله برای بقیه اعضای خانواده مهم باشه، و دنبالِ حل کردن این مشکل باشند. به این میگن: خانواده بهشتی