فرمانده دوید طرف گوینده و جلو چشم مردم، یک سیلی محکم روانه گوش آن آزاده کرد. با رسیدن به حرم، دیگر کسی جلودار بچه‌ها نبود. در حرم حضرت ابوالفضل، یک فریاد، شاخه سبز درخت قلب‌ها بود: ابوالفضل علمدار، خمینی را نگهدار!

فرماندهان عراقی ترجیح داده بودند که هر کاری در حرم حضرت ابوالفضل علیه‌السلام کردیم، چیزی نگویند. می‌دانستیم که آنها زهر خود را خواهند ریخت و خونخوری آنها چندان دوام نخواهد آورد. بعد از زیارت، آمار گرفتند. چند نفر را از بین ما و از جمله آن اسیر اصفهانی را جدا کردند. ما از او و آن چند نفر خبری نداشتیم. به اردوگاه رسیدیم و با بچه‌ها دیدار کردیم. صبح روز بعد که درِ آسایشگاه باز شد، چند نگهبان، آن دوست اصفهانی و چند نفری را که از ما جدا کرده بودند، هُل دادند تو. صورت آنها سیاه و کبود شده بود. آن دوست اصفهانی برایمان تعریف کرد: ما چهار نفر را با یک اتوبوس آوردند. در طول راه آن‌قدر ما را زدند که به این روز افتادیم. شب را هم در زندان بودیم و الان در خدمت شما.

بعد رو به طرف من کرد و گفت: راستی! ببخشید که دیروز در محوطه حَرَم، آن افسر عراقی شما را به جای من کتک زد، حلالم کنید!